بررسی عوامل مؤثر بر گرایش به رفتار انحرافی در بین حاشیه‏ نشین‏های شهر اهواز

Abstract

حاشیه‌نشینی و بی‌سازمانی مناطق حاشیه‏نشین بسترساز بسیاری از مشکلات و انحرافات اجتماعی است؛ لذا بررسی پتانسیل‌های بروز رفتارهای انحرافی در این مناطق بسیار اهمیت دارد. هدف از این پژوهش بررسی اثر پایگاه اجتماعی ـ اقتصادی در دو بعد عینی و ذهنی، احساس آنومی و بی‌سازمانی ادراک شده در منطقه‌ی سکونت بر بروز رفتارهای انحرافی در بین حاشیه‌نشینان شهر اهواز بود. روش پژوهش پیمایشی بوده که 400 نفر از افراد بالای 18 سال از حاشیه‌نشینان شهر اهواز با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای به عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه‌ی طراحی شده روی آن‌ها اجرا شد. یافته‏ها نشان می‏دهد که کلیه‌ی ضرایب همبستگی بین متغیرهای تحقیق معنادار است و تمامی فرضیات در سطح همبستگی مورد تأیید قرار گرفتند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که بی‌سازمانی ادراک شده و احساس آنومی در تبیین رفتار انحرافی بیشترین سهم را دارند و اثر پایگاه معنادار نیست. نتایج این پژوهش کارآمدی، تئوری آنومی و بی‌سازمانی اجتماعی را در تبیین رفتارهای مجرمانه نشان داد؛ همچنین پیشنهادات راهبردی برای پیشگیری از بروز رفتارهای مجرمانه در مناطق حاشیه‌ای ارائه شد.