تحلیل تجربه زیبایی شناسی تن-‌بنیاد شوسترمان در پرتو آراء اسپینوزا و لایب‌نیتز

Abstract

فلسفه از افلاطون تا دوران پسامدرن ژیل دلوز همواره بیش‌تر معطوف و مشغول به ذهن(دوالیته سوژه و ابژه) بوده و التفات کمینه­ای نسبت به عین(تن و بدن) داشته است. از شروع فلسفه زیبایی­شناسی مدون با الکساندر بومگارتن تا مورد مطالعه اخیر، یا التفات کمی به تن و بدن شده یا ریشه این اندیشه به ارجاع اشتباهی حوالت شده است. مطالعه حاضر بر آن است تا آراء فلسفی ریچارد شوسترمان پیرامون زیبایی­شناسی تن-‌بنیاد را مورد بررسی قرار دهد و با ارجاع به زیبایی­شناسی تن­کوشانه و تقلای لایب نیتز و اسپینوزا اولاً ریشه زیبایی­شناسی تن-بنیاد را نه در اندیشه فلاسفه معاصری چون مرلو-پونتی و فوکو بلکه در سپهر اندیشه مونادولوژی لایب­نیتز و تقلای اسپینوزا بر­رسد؛ و ثانیاً نشان دهد زیبایی­شناسی یا اساساً امری تنی-عاطفی است یا زیبایی­شناسی نیست. بنابراین، کناتوس یا تقلای اسپینوزایی ریشه هرگونه جنبش و تن-آگاهی است و هر موضوع تنی بدون التفات به کناتوس از نقصان شدیدی رنج می­برد. این مطالعه به روش تحلیلی-تطبیقی و با اسناد کتابخانه­ای صورت گرفته است.