تأثیر تمرین تناوبی شدید و مکمل کورکومین بر تعداد سلول‌های مویرگی CD31+ و مقدار بیان VEGF و MMP9 بطن چپ موش‌های مدل سکتۀ قلبی ناشی از ایزوپروترنول

Abstract

در این تحقیق تأثیر تمرین تناوبی شدید (HIIT) به‌همراه مصرف کورکومین بر تعداد سلول‌های مویرگی CD31+و مقدار بیان عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و ماتریکس متالوپروتئیناز9 (MMP9)در بطن چپ رت‌های نر مدل سکتۀ قلبی حاد بررسی شد. پس از القای سکتۀ قلبی با ایزوپرترنول، تعداد 40 سر رت نر به چهار گروه شامل تمرین، کورکومین، توأم (شامل تمرین و کورکومین)، کنترل تقسیم شدند. کورکومین روزانه 15 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به‌صورت گاواژ خوراکی استفاده شد. تمرین HIIT به مدت 8 هفته (5 روز در هفته) شامل 60 دقیقه دویدن تناوبی (4 دقیقه دویدن با شدت 90-85 درصد VO2max و 2 دقیقه ریکاوری فعال با شدت 60 – 50 درصد) انجام گرفت. یافته‌ها نشان داد تمرین HIIT در هر دو گروه (تمرین و توأم) موجب افزایش معنادار مقدار بیان پروتئین VEGF بطن چپ شد (001/0=P)، درحالی‌که کورکومین تأثیر معنادار نداشت (05/0+ مویرگ‌های بطن چپ شدند (001/0=P) که از این لحاظ، اثر تمرین نسبت به کورکومین (001/0=P) و همچنین اثر توأم به‌طور معناداری بیشتر از اثر کورکومین و تمرین بود (001/0=P). نتایج نشان داد هر سه مداخله شامل کورکومین، تمرین و توأم در تکثیر مویرگی پس از سکته دخالت دارند. اما به‌نظر می‌رسد که رشد مویرگی ناشی از کورکومین از مسیرهای مستقل از VEGF نیز رخ می‌دهد. اما هنوز نقش دقیق کاهش MMP9 ناشی از کورکومین مشخص نیست و به‌دلیل محدودیت‌های تحقیق، به تحقیقات بیشتری نیاز است.