نگاهی معرفت‌شناختی به غذای نور و نورخواری در آثار منظوم مولانا

Abstract

در این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی ماهیت غذای نور و نورخواری در آثار منظوم مولانا و اهمیت آن در درک ماهیت معرفت صوفیانه پرداخته­ایم. مسئلۀ تحقیق ماهیت غذای نور و نور خوردن از دیدگاه پدیدارشناسی و هستی­شناسی عرفانی، جایگاه آن در نظام خاص معرفتی مولانا و اهمیت آن در توصیف و تبیین ماهیت معرفت صوفیانه است. یافته­های تحقیق نشان می­دهد که هرچند چشیدن و نوشیدن نور تجلی الله، در آثار صوفیان قبل از مولانا، با اصطلاحاتی مانند «ذوق»، «شُرب» و «رَیّ» بیان شده ­است، غذای نور و نور خوردن تجربۀ خاص صوفیانۀ مولوی هستند که نباید به آن­ها با نگاه ادبی- زیبایی­شناختی مبتنی بر تخیل خلاق نگریست، بلکه باید به آن­ها، به عنوان حقایق و پدیده­های خاص روحانی و معنوی نگریست که در بستر و زمینۀ خاص صوفیانه­شان قابل بررسی و تحلیل و از منظر توصیف معرفت صوفیانه مهم هستند.