اثرات سطوح مختلف پروتئین و انرژی جیره بر توان تولید میگوی سفید هندی (Penaeus indicus، Milne Edwards)

Abstract

<br /> <br /> <br /> <br /> یک آزمایش تغذیه‌ای برای مدت 60 روز جهت تعیین پاسخ بچه میگوی سفید هندی (Penaeus indicus، Milne Edwards، 1837) به جیره‌هایی با سطوح مختلف از پروتئین و انرژی انجام شد. سه سطح مختلف از پروتئین 35، 40 و 45 درصد و سه سطح مختلف از انرژی (350، 380، 410 کیلو کالری بر 100 گرم) در این آزمایش در نظر گرفته شد. آزمایش درون مخازن پلی‌اتیلن 300 لیتری که با 200 لیتر آب پر شده بود و روزانه 50 درصد آب آن تعویض می‌شد انجام گرفت. تعداد 20 عدد بچه میگو (متوسط وزن 04/0 ± 22/3 گرم) درون مخازن ذخیره‌سازی شد و روزانه در سه وعده بصورت اشباع تغذیه شدند. در این آزمایش مشخص شد که در یک پروتئین ثابت، شاخص‌های افزایش وزن بدن، PER، FCR، SGR، NPU و تولید با افزایش مقدار انرژی بهبود یافتند. همچنین نشان داده شد که در یک انرژی ثابت شاخص‌های افزایش وزن بدن، افزایش طول کاراپاس، SGR و تولید با افزایش سطح پروتئین (نسبت P/E) ارتباط مثبت داشته اما شاخص‌های‌ ‌NPU ،PER ،FCR دارای رابطه منفی بودند و کاهش یافتند. در این آزمایش جیره 8 (پروتئین 40 درصد و انرژی 410 کیلو کالری در 100 گرم) با نسبت پروتئین به انرژی 7/95 (mgp/kcal) از نظر فیزیولوژیک و اقتصادی برای میگوی سفید هندی ترجیح داده شد. میگوهایی که از این جیره تغذیه کردند از نظر افزایش وزن بدن، افزایش طول کاراپاس، SGR و شاخص تولید با جیره 9 (41045) که دارای بیشترین مقدار بوده است و نیز از نظر FCR با جیره 6 (380:45) که دارای بهترین ضریب تبدیل غذایی بوده و همچنین از نظر ‌NPU ،PER با جیره 7 (410:35) و جیره 6 (380:45) که بترتیب دارای بیشترین مقدار بوده‌اند، اختلاف معنی‌داری (P<0.05) را نشان ندادند.<br />تجزیه تقریبی و پروفیل آمینو اسید لاشه میگوها اختلاف محسوس و معنی‌داری را در بین جیره‌های مختلف نشان ندادند.