نقش فرماندهان، رؤسا و مدیران در توانمندسازی کارکنان وظیفه

Abstract

مقدمه: توانمندسازی شامل برداشتن موانع رشد، ترغیب و تعهد به اهداف، ترغیب خطرپذیری، خلاقیت و نو‌آوری و قادر ساختن افراد به حل مشکل و افزایش مسئولیت است. علل و عوامل زیادی در افزایش سطح توانمندسازی کارکنان وظیفه ناجا مؤثر است که یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین این عوامل بی‌توجهی به ایفای نقش فرماندهان و مدیران و رؤسای نیروی انتظامی در توانمند کردن کارکنان وظیفه است. در راستای این هدف در این تحقیق سعی شده است بر اساس الگوی نقش‌های مینتزبرگ و تبیین مبانی و اصول علمی توانمندسازی نسبت به بررسی تأثیر نقش‌های مختلف فرماندهان و مدیران در توانمندسازی سربازان اقدام شود. روش: این تحقیق از نوع کاربردی و روش آن همبستگی است. جامعه موردپژوهش سربازان کلانتری‌های اراک و حجم نمونه 100 نفر است که با استفاده از نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌بندی‌شده انتخاب‌ شده‌اند. ابزار گردآوری داده‌های پژوهش، پرسشنامه محقق‌ساخته حاوی 21 سؤال از شاخص‌های مدیریتی است. روایی پرسشنامه با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 9/0 برآورد و برای تجزیه‌وتحلیل یافته‌ها از آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم‌افزار SPSS استفاده شده است. یافته‌ها: در بررسی آماری انجام‌شده نقش ارتباطی از اولویت بیشتری به سایر نقش‌های فرماندهان برخوردار است، بنابراین، بین اولویت تأثیر نقش‌ها در توانمندسازی سربازان تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین یافته‌ها نشان می‌دهد که ازنظر کارکنان ناجا، ارتقای مهارت و دانش کارکنان وظیفه و توجه به سرمایه‌گذاری در آموزش، به‌کارگیری شیوه‌های جدید فعالیت در گروه و کارِگروهی (تشکیل گروه‌های کاری)، انتشار قدرت و اطلاعات، گسترش رشد حرفه‌ای، فراهم نمودن منابع لازم، ایجاد محیط کاری خلاق و نوآور در توانمندسازی سربازان تأثیر دارد و بیانگر این است که آنچه بیشترین تأثیر را در توانمندسازی سربازان دارد در وهله نخست، ارتقای مهارت و دانش سربازان و توجه به سرمایه‌گذاری در آموزش است. نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق حاکی از آن است که نقش‌های ارتباطی، اطلاعاتی و تصمیم‌گیری فرماندهان در توانمندسازی سربازان مؤثر است و بین این متغیرها رابطه معناداری وجود دارد.