بررسی فراوانی نسبی آلل‌های مرتبط با اعتیاد به موادمخدر و رفتار خشونت‌آمیز در ژن‌های مربوط به پیام‌رسانی عصبی دوپامین، در بین معتادان دارای سابقه ارتکاب جرائم خشونت‌بار (مورد مطالعه: ندامتگاه مرکزی اراک)

Abstract

جرم‌شناسی بالینی به بسترها و عوامل ارتکاب جرم توجه دارد و در مورد کسی که مرتکب جرم شده است به علت‌یابی می‌پردازد. بعضی ازمتخصصان روان‌پزشکی قانونی معتقدند که سیستم‌های عصبی برخی ازافراد، به‌علت واکنش‌پذیری حساسیت و تحریک‌پذیری با احتمال بیش‌تری زمینه ارتکاب فعالیت‌های مجرمانه را فراهم می‌کنند. هدف مطالعه حاضر، تعیین فراوانی نسبی آلل‌های مرتبط با اعتیاد به موادمخدر و نیز رفتار خشونت‌آمیز در ژن‌های مربوط به پیام‌رسانی دوپامین در بین معتادان دارای سابقه ارتکاب جرائم خشونت‌بار است. جامعه آماری پژوهش حاضر را افراد معتاد مرتکب جرم‌های خشونت‌بار تشکیل می‌دهند که به روش نمونه‌گیری در دسترس به تعداد 50 نفر، از بین معتادان به مواد مخدر تحت درمان با متادون دارای سابقه سرقت همراه با رفتارهای خشونت‌آمیز از جمله کیف وموبایل‌قاپ‌ها و نیز شرکت‌کنندگان در نزاع‌های خیابانی که حداقل یک‌بار این‌گونه جرم‌ها را مرتکب شده بودند، انتخاب شدند. پس از خون‌گیری از خون وریدی، DNA از خون وریدی استخراج شد. با استفاده از پرایمرهای مناسب، پلی مورفیسم VNTR در DAT-1 (SLC6A3) و Taq1 در ژن DRD2 از طریق تجزیه‌و‌تحلیل RFLP مورد بررسی قرار گرفت. نتایج پلی مورفیسم ژن DAT-1 40 bp VNTR نشان‌دهنده بیش‌ترین فراوانی برای آلل 10R(72 درصد) بودند. در رده بعد 9R (30%) قرار داشت و کم‌ترین فراوانی نسبی با اختلاف فاحشی متعلق به R10/10R (4 درصد) بود. برای ژن (16/25DRD2 TaqI A (SNP بیش‌ترین فراوانی متعلق به آلل A2 بود (66%). در مقام بعدی، A2/A2 و در آخر A1/A1 با کم‌ترین فراوانی نسبی قرارداشت (6%). الگوی فراوانی نسبی آلل‌های ژن‌های مسئول ایجاد ترانسپورتر و گیرنده دوپامین در مطالعه حاضر، نشان‌گر غالبیت آلل‌های R10 و A2 در افراد دچار اختلالات روانی منجر به اعتیاد و نیز ارتکاب رفتارهای مجرمانه همراه باخشونت است، این یافته با ویژگی‌های نژادی، جغرافیایی هم‌خوانی دارد. اما نمی‌توان رابطه علی بین فراوانی آلل خاصی از این ژن و بروز این‌گونه رفتارها را نتیجه گرفت.