پرورش متراکم میگو در سیستم بیوفلاک

Abstract

امروزه توجه به سیستم‌های آبزی‌پروری متراکم به دلیل افزایش سوددهی، امکان اجرای ایمنی زیستی و کاهش آسیب‌های زیست‌محیطی در حال افزایش است. یکی از سیستم‌هایی که به طور نسبی سودآوری قابل قبولی دارد و هزینه‌های تولید را کاهش می‌دهد، فناوری بیوفلاک است. فناوری بیوفلاک می‌تواند اهداف آبزی پروری پایدار را با استفاده از سیستم بدون تعویض آب دنبال کند. این فناوری به عنوان یک روش جایگزین مؤثر که قادر است اثرات زیست محیطی را کاهش داده و از ورود عامل بیماری جلوگیری نماید، پیشنهاد شده است. این مطالعه به بررسی استفاده از سیستم بیوفلاک برای تولید متراکم میگو و جنبه‌های مختلف این سیستم نوین پرداخته است. در سیستم بیوفلاک، غلظت آمونیاک و نیتریت به طور مؤثری کنترل شده و این امر موجب حفظ سطوح آمونیاک و نیتریت در محدوده قابل قبول برای پرورش میگو حتی در تراکم‌های بالای ذخیره‌سازی می‌گردد. منابع کربنی مثل سلولز، نشاسته، آرد گندم، ملاس و ... به سیستم بیوفلاک اضافه می‌شوند. منابع کربوهیدرات اضافه شده به ستون آب در توده‌سازی زیستی مؤثر هستند. با اضافه کردن منبع کربنی به استخر، باکتری‌ها نیتروژن غیرآلی آب را مصرف نموده و توده میکروبی (بیوفلاک) تولید می‌شود که می‌تواند به عنوان غذا مورد استفاده میگوهای پرورشی قرار گیرد. به نظر می‌رسد که این سیستم برای پرورش میگو در آب‌های غیرمتعارف داخلی و دور از ساحل مناسب می‌باشد اما اجرایی شدن این سیستم در جنوب کشور، مستلزم مطالعه پایلوت می‌باشد که همکاری سازمان شیلات، محققین آبزی‌پروری و پرورش دهندگان میگو را می‌طلبد.