کنترل شیمیایی گل جالیز مصری، Phelipanche aegyptiaca، با علف‌کش سولفوسولفورون (WG 75%) در مزارع گوجه فرنگی استان هرمزگان

Abstract

به منظور بررسی کارایی علف­کش سولفوسولفورون (آپیروس^® (WG75% بر کنترل گل‌جالیز مصری و عملکرد گوجه فرنگی (رقم سانسید)، آزمایشی به صورت طرح بلوک­های کامل تصادفی در چهار تیمار شامل سه مقدار از علف­کش (20، 30 و 40 گرم در هکتار) و شاهد، با چهار تکرار در سه منطقه مختلف از استان هرمزگان (مزارع یک هکتاری واقع در خمیر، میناب و رودان) به­طور جداگانه در سال 1394 اجرا گردید. عملیات سم­پاشی در سه نوبت 30، 40 و 50 روز پس از انتقال نشاءهای گوجه فرنگی به زمین اصلی انجام شد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس مرکب داده­ها نشان داد، اثر مکان، اثر تیمار و اثر متقابل آن­ها، بر تراکم و زیست توده علف هرز گل جالیز و زیست توده و عملکرد گوجه فرنگی، در سطح 1% دارای اختلاف معنی­دار می­باشند. مقایسه میانگین داده­ها نشان داد که افزایش مقدار علف­کش، باعث کاهش تراکم و زیست توده علف هرز گل جالیز و افزایش عملکرد میوه و زیست توده در گوجه فرنگی شده است و برهمین اساس مقدار 30 گرم در هکتار از علف­کش سولفوسولفورون، به عنوان بهترین غلظت در کنترل گل جالیز در مزارع گوجه فرنگی معرفی می­گردد. بطوری که میزان تراکم گل جالیز در این تیمار در سه منطقه خمیر، میناب و رودان به ترتیب 25/4، 60/2 و 73/3 گل جالیز در متر مربع و میزان زیست توده گل جالیز به ترتیب 75/43، 75/32 و 04/53 گرم در واحد سطح ثبت گردید که نسبت به تیمار شاهد کاملا معنی­دار می­باشند. همچنین در این غلظت و در مناطق مذکور، میزان زیست توده گوجه­فرنگی به­ترتیب 212/79، 703/64 و 605/65 تن در هکتار و میزان عملکرد گوجه­فرنگی به ترتیب 977/92، 468/78 و 375/79 تن در هکتار ثبت گردید، که نسبت به سایر تیمارها بالاترین مقدار می­باشد.