تحلیل داده‌بنیاد آپارتمان‌نشینی از نگاه زنان شهر بروجرد

Abstract

دگرگونی‌های چند دهه اخیر در شیوه سکونت در کشور ایران سبب گرایش افراد به پدیده آپارتمان-نشینی شده است که به دلیل اهمیتی که دارد، مستلزم تحلیل و بررسی ابعاد آن از دیدگاه کنشگرانِ درگیر در این پدیده است. بر همین اساس پژوهش کیفی حاضر با هدف تحلیل زندگی آپارتمان‌نشینی از نگاه زنان به عنوان نیمی از ساکنان آپارتمان‌ها، به روش نظریه مبنایی انجام شده است. جامعه مورد مطالعه، زنان خانه-دار 50-15 ساله شهرستان بروجرد و ساکن در آپارتمان‌ها بودند که تجربه آپارتمان‌نشینی را حداقل به مدت یک سال داشتند. تعداد نمونه 28 نفر، روش نمونه‌گیری هدفمند و روش گردآوری داده‌ها مصاحبه عمیق بوده است. نتایج کدگذاری مصاحبه‌ها نشان داد که افراد بر اثر شرایط علّی رانشی و کششی، به «آپارتمان-نشینی» به عنوان یک شیوه سکونتی روی آورده و در این راستا راهبرد «آپارتمان‌گرایی» را به عنوان یک شیوه زندگی اتخاذ می‌کنند که تحت تأثیر بستر حاکم و شرایط مداخله‌گر است و پیامدهای مثبت و منفی به دنبال دارد. آنچه در تحقیق حاضر دستاوردی جدید محسوب می‌گردد، تأکید بر مقوله «جنسیت زنانه» در درک پدیده‌ها و ساخت مفهوم «آپارتمان‌گرایی» و نشان دادن وجه تمایز آن با مفهوم «آپارتمان‌نشینی» است.