درآمدی بر تبارشناسی مدیران فرهنگی جمهوری اسلامی

Abstract

پیش از شناسایی نقاط قوت و ضعف مدیریت فرهنگی در کشور، می‌بایست درک درستی از ترکیب‌بندی فکری و فرهنگی مدیران ارشد آن‌ها به‌دست آورد؛ از این‌رو سازمان‌های فرهنگی در ایران را می‌توان به سه گروه فرهنگی و هنری؛ آموزشی، علمی و تربیتی؛ و نظارتی و پشتیبانی تقسیم‌بندی کرد. مدیران هر کدام از این سازمان‌ها بر اساس شاخص‌هایی انتخاب شده‌اند و در تحقیق حاضر تلاش ‌شده تا بخشی از این شاخص‌ها از منظر تبارشناسی و با تأکید بر الگوی سه‌سطحی لیکرت (تجربه، ارزش و نگرش) درباره مدیران ارشد عمده‌ترین سازمان‌های فرهنگی در ایران پس از انقلاب اسلامی (شامل وزارتخانه‌های فرهنگ و ارشاد اسلامی، آموزش و پرورش، علوم، تحقیقات و فن‌آوری، سازمان‌های صداوسیما، تبلیغات اسلامی و فرهنگی هنری شهرداری تهران، کمیسیون‌های فرهنگی و آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی و شورای عالی انقلاب فرهنگی) مورد سنجش و ارزیابی قرار گیرد. در این سازمان‌ها در سه دهه اخیر بالغ بر 100 مدیر ارشد فعالیت داشته‌اند و میانگین عمر فعالیت اکثر آن‌ها بیش از چهار سال بوده است؛‌ علاوه بر این، پژوهش حاضر واجد برخی یافته‌های غیر منطبق دیگر با باورهای رایج در باب سازمان‌های فرهنگی در ایران است که توجه بدان‌ها می‌تواند منجر به اصلاح برخی رویه‌ها در مدیریت کلان دستگاه‌های فرهنگی شود.