استانداردسازی چگونه می‌تواند از تولید و انتشار نوآوری‌های با صرفه حمایت کند؟

Abstract

نوآوری باصرفه[1] به‌عنوان نوع جدیدی از نوآوری پدیدار شده، که خاستگاه آن کشورهای درحال توسعه است و براساس نیازهای فقیرترین بخش جامعه هدف‌گذاری می‌شود، که به اصطلاح قاعده‌ی هرم[2] گفته می‌شود. به‌طور خلاصه، به‌صورت ابزار و اهداف برای انجام کار بیشتر بااستفاده از منابع کمتر برای افراد بیشتری تعریف می‌شود. اگرچه، این مفهوم هنوز سهم کمی از ادبیات نوآوری را به خود اختصاص داده، ولی از رشدی سریع برخوردار است و حداقل به سه دلیل زیر، درخور توجهی ویژه‌ است:<br /> <strong>‌أ. </strong>مطابق اصول صرفه‌جویی[3]، راه‌کارهایی ارائه می‌شود که با کمترین مصرف منابع طبیعی، کم‌ترین سرمایه و نیروی کار ماهر و با بهره ‌رداری از منابع محلی فراوان، ارزان‌قیمت و یا اغلب دست‌دوم، همراه است و به کاهش فشار وارده بر منابع زمینی کمک می‌کند و نشان‌دهنده‌ی روشی از زندگی سازگارتر با محدودیت‌های جهانی منابع طبیعی است.<br /> ‌ب. اینکه نماینده‌ی اکثریت قریب به اتفاق جمعیت بشری هستند و بیشترین پتانسیل رشد را دارند و نشان‌دهنده‌ی بازارهای ضعیف است. همچنین، این بازارها به هرگونه بهبودی در درآمد سرانه‌ی قشر ضعیف بسیار حساس هستند و می‌توانند فرصت‌های بزرگی برای ارائه‌ی نوآوری‌های متناسب و راه‌کارهای ارزان‌قیمت برای نیازهای اساسی قشر ضعیف (و غنی) فراهم آورد.<br /> ‌ج. همچنین، در بسیاری از موارد به‌عنوان رقیبِ راهکارهای پیچیده‌تر و گران‌تر می‌باشد که در کشورهای توسعه‌یافته ارائه شده‌است. این رقابت همچنین می‌تواند در بازارهای خانگیِ اغلب نوآوران پیشرفته‌ی فناوری مشاهده شود و می‌بایست درآمد سرانه را در کشورهای توسعه‌یافته افزایش دهد که احتمالاً در بهترین حالت، رشد بسیار کندی خواهد داشت و مصرف‌کنندگان به این نوآوری‌های مقرون به‌صرفه بسیار علاقه‌مند خواهند بود. اصطلاح نوآوری معکوس[4]، نوآوری‌هایی را توصیف می‌کند که خاستگاه آن‌ها کشورهای کمتر توسعه‌یافته است و به‌دنبال یافتن بازارهایی برای خود در کشورهای توسعه‌یافته هستند.