بررسی عوامل موثر بر بازتوزیع لنگر در تیرهای سراسری پل‌های بتن‌آرمه با ارزیابی مقایسه‌ای آئین‌نامة بتن ایران و ACI 318-02

Abstract

آزمایش ها نشان می‌دهند که یک تیر سراسری بتن‌آرمه، با رسیدن لنگر در مقطع بحرانی به حد نهائی، دچار خرابی نمی‌شود، بلکه اگر سازه از شکل‌پذیری کافی برخوردار باشد، پس از تشکیل مفصل پلاستیک در نقطة بحرانی، بازتوزیع تنش‌ و لنگر به وقوع پیوسته و سبب می‌شود که سایر نقاط سازه نیز همگون با مقطع بحرانی، به مقاومت و ظرفیت نهائی خود برسند. آئین‌نامة بتن ایران (آبا)، بازتوزیع لنگر را بر حسب درصد فولاد مقطع بیان کرده و آن را به مقدار حداکثر 20 درصد کاهش یا افزایش در لنگر منفی تکیه‌گاه محدود می‌نماید. حال آن که آئین‌نامة ACI 318-02، درصد مجاز بازتوزیع لنگر را بر اساس کرنش کششی خالص دورترین فولاد کششی مقطع بیان کرده، و آن را به میزان حداکثر 1000 برابر کرنش کششی دورترین میلگرد، و یا در نهایت بیست درصد محدود می‌کند. در تحقیق حاضر، به بررسی محدودیت‌های کاربری درصد بازتوزیع مجاز لنگر، ارایه شده در آئین‌نامة بتن ایران و مقایسة آن با آئین‌نامة ‌ACI 318، پرداخته می‌شود. به این منظور، رابطة حاکم بر درصد بازتوزیع مجاز لنگر در تیرهای سراسری، با توجه به تامین شکل‌پذیری کافی استخراج ‌گردیده است. سپس تاثیر پارامترهای گوناگون مانند بزرگی لنگر الاستیک تکیه‌گاه، نسبت طول دهانة تیر به عمق موثر آن، و تنش تسلیم فولاد کششی، بر میزان بازتوزیع لنگر ارزیابی شده، و در هر مورد نتایج حاصله با نتایج و منحنی‌های حاصل از روش آئین‌نامه‌های ACI 318 و آبا در بازتوزیع لنگر مقایسه شده است. نتایج نشان می‌دهند که بازتوزیع لنگر در تیرهای سراسری بر اساس روش آبا در برخی محدوده‌ها با انتقاداتی همراه است. توضیح بیشتر در این مورد، در اصل مقاله ارایه خواهد شد.