بررسی وضعیت شاخص‌های کمّی و کیفی اجتماعی مسکن در مناطق روستایی (مورد مطالعه: شهرستان ممسنی استان فارس)

Abstract

<strong> شاخص ­های مسکن ابزار کلیدی و تعیین کننده در توصیف، تحلیل و تصمیم گیری محسوب می­ شوند که می­ توانند به عنوان راهنما در برنامه ­ریزی بخش مسکن مورد استفاده سیاست گذاران و برنامه­ ریزان کلان بخش مسکن قرار گیرند به شرط آنکه شناخت آنها کامل بوده، بررسی و تجزیه و تحلیل آنها از طریق انجام تحقیقات و پژوهش ­های بنیادی و کاربردی صورت گیرد و به درستی در برنامه ­ها به کار گرفته شوند.</strong><strong>متغیرهـا و پارامترهـای گونـاگونی در تعیـین وضعیت توسعة مسکن هر منطقه دخالت دارند که مقایسة جداگانة هر متغیر، جایگاه آن را مشخص می­ کند. در میان شاخص­های مسکن، شاخص­های اجتماعی، مناسب ترین ابزار اندازه­ گیری پیشرفت و تحقق هدف­ های کلی مسکن به شمار می­ روند.این پژوهش با روش توصیفی ـ تحلیلی سعی در شناخت وضعیت شاخص­ های کمی و کیفی اجتماعی مساکن روستایی شهرستان ممسنی دارد. نتایج این مقاله در رابطه با شاخص ­های کمّی و کیفی مساکن مناطق روستایی شهرستان ممسنی طی دهه­های 1345 تا 1385 نشان می­ دهد که به طور کلی از لحاظ بعد کمّی، بیانگر وضعیت نامناسب و تراکم بالای افراد در واحد مسکونی می­ باشد. لیکن از نظر دیگر شاخص­ های کیفی اجتماعی، خدمات و تسهیلات اساسی و دوام مصالح ساختمانی مساکن مناطق روستایی این شهرستان روند بهبود یافته­ای داشته ­اند. از این رو تدوین یک برنامه جامع بخش مسکن نیازمند شناسایی کامل و تجزیه و تحلیل عمیق ابعاد گسترده مسکن و عوامل موثر بر آن است و در این میان پرداختن به شاخص های اجتماعی مسکن به عنوان یکی از مهم­ترین شاخص­ های مسکن در بهبود کیفیت مساکن و نقش این شاخص ­ها در پیشرفت برنامه­ ریزی توسعه مسکن الزامی است.</strong>