بررسی کاربرد سیستم های مختلف تغذیه ای ازته (آلی، شیمیایی و تلفیقی) و کود زیستی بر اجزای عملکرد و عملکرد دانه آفتابگردان

Abstract

آزمایشی به منظور بررسی تأثیر کاربرد سیستم های مختلف تغذیه ای ازته و کود زیستی بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان بصورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در شهرستان بوئین­زهرا در سه تکرار انجام شد. سطوح نیتروژن به عنوان فاکتور اصلی در پنج سطح شامل: N1 : معرف تیمار 100% مصرف نیتروژن (326 کیلوگرم در هکتار اوره)، N2 : تیمار 80% نیتروژن (260 کیلوگرم در هکتار اوره)، N3 : مصرف 60% نیتروژن (195 کیلوگرم در هکتار اوره)، N4 : مصرف 80% نیتروژن و 20% کود دامی (3/1 تن در هکتار) و N5 : مصرف 60% کود نیتروژن و 40% کود دامی (6/2 تن در هکتار) و کاربرد باکتری آزوسپریلیوم به عنوان فاکتور فرعی در چهار سطح شامل: B1 : عدم کاربرد باکتری آزوسپیریلیوم B2 : تلقیح با باکتری آزوسپیریلیوم، B3 : محلول پاشی باکتری آزوسپیریلیوم، B4 : تلقیح به همراه محلول پاشی باکتری آزوسپیریلیوم در نظر گرفته شدند. نتایج آزمایش نشان داد که تیمارهای کود دهی نیتروژن و آزوسپریلیوم اثر معنی داری بر صفات مورد آزمون داشتند. به طوری که تیمار 100% مصرف نیتروژن از منبع اوره بیشترین تعداد دانه در طبق را داشت. همچنین تیمار تلقیح به همراه محلول پاشی آزوسپیریلیوم بیشترین تعداد دانه در طبق را به همراه داشت. همینطور نتایج نشان داد که تیمار 100% مصرف نیتروژن از منبع اوره و مصرف 60% کود نیتروژنه از منبع اوره و 40% کود دامی بالاترین عملکرد دانه را دارا بودند. تیمارهای محلول پاشی و نیز تلقیح بذری + محلول پاشی آزوسپریلیوم بیشترین عملکرد دانه را داشتند که در یک گروه آماری مشترک قرار گرفتند.