بهره وری از سیستمهای تهویه سنتی در معماری مدرن، با رویکردی به صرفه جویی در مصرف انرژی بر اساس اصول معماری پایدار

Abstract

با بروز انقلاب صنعتی مونتاژ سازی، یکسان‌سازی و تیپ‌سازی در شهرهای مختلف جهان سبب شده است تا طراحی‌ها بدون توجه به اقلیم و فرهنگ صورت گیرد. بنابراین تدریجاً شهرها هویت و ماهیت خود را از دست می‌دهند و این امر نه تنها سبب افزایش هزینه خانوار می‌شود، بلکه تخریب محیط زیست را نیز به همراه داشته است. با توجه به این که حدود ١٥ تا ٢٠ درصد کل انرژی مصرفی هر کشور به مصرف فضاهای مسکونی می‌رسد، بنابراین برداشتن گامی در جهت کاهش مصرف انرژی در این قسمت که منوط به بهینه‌سازی راندمان حرارتی ساختمان‌ها است می‌تواند منجر به صرفه‌جویی عظیمی در منابع محدود طبیعی باشد. بنابراین با طراحی بهینه ساختمان‌ها مبتنی بر بهینه‌سازی مصرف انرژی از طریق بهره‌برداری از انرژی طبیعی اقلیم‌های مختلف، می‌توان به شکل موثری هزینه‌های انرژی در تابستان و زمستان را کاهش داد. در معماری گذشته ایران استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر مثل انرژی باد یا آفتاب و نتیجتاً صرفه‌جویی در مصرف انرژی، یکی از اصول اصلی مورد توجه (مخصوصا در مناطق گرم و خشک و پر آفتاب کویری ایران) و مطابق با معماری پایدار بوده است . در این مقاله با بهره‌گیری از مطالعات کتابخانه‌ای، پس از بررسی معماری پایدار که دغدغه اصلی آن صرفه‌جویی در مصرف انرژی است، به مطالعه تهویه طبیعی و سپس یکی از المان‌های تهویه (بادگیر، عنصر اصلی معماری کویری) در معماری سنتی پرداخته و در پایان به لحاظ کارایی و مصرف انرژی با تهویه مدرن مقایسه و نهایتاً راهکارهای بازگشت دوباره آن به معماری معاصر بیان گردیده است.