بررسی عوامل موثر بر پذیرش روش های کشاورزی پایدار در کشت آبی توسط گندمکاران استان سیستان و بلوچستان در سال زراعی 84-85

Abstract

کشاورزی پایدار کم نهاده نوعی نظام زراعی است که وابستگی کشاورزان را به برخی نهاده های کشاورزی کاهش می­دهد و منجر به افزایش سودمندی مزرعه، افزایش پایداری در کشاورزی و تعامل بین نسل­ها می­شود. تحقیق حاضر از نوع کاربردی است که به روش توصیفی- همبستگی و با شیوه پیمایشی و با استفاده از پرسشنامه صورت گرفته است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه گندمکاران استان سیستان و بلوچستان (به تعداد 15500 نفر) که با شیوه نمونه­گیری تصادفی طبقه­ای، 187 نفر به شکل تصادفی انتخاب و در این مطالعه شرکت نمودند. ابزار اصلی این تحقیق پرسشنامه بود که روائی صوری آنمورد تایید اساتید و صاحبنظران در حوزه ترویج و توسعه کشاورزی قرارگرفت. آزمون مقدماتی برای به دست آوردن پایائی پرسشنامه انجام و ضریب کرنباخ آلفا برای پرسشنامه 8/79% بدست آمد. نتایج حاصل از ضریب همبستگی بین متغیرها نشان داد که بین میزان عملکرد در هکتار، میزان درآمد حاصل از فروش گندم و سطح تحصیلات گندمکاران با پذیرش روش­های کشاورزی پایدار کم نهاده رابطه منفی و معنی­دار وجود دارد. مقایسه میانگین ها نشان داد که از نظر آماری بین گندمکاران از نظر نوع کشت گندم و شرکت در کلاس­های آموزشی- ترویجی تفاوت معنی­دار وجود دارد.