پتانسیل سنجی تولید انرژی زیستی حاصل از محصول ذرت با رویکرد ردپای آب

Abstract

ترویج تأمین انرژی از زیست‏توده برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‏ای، سبب تمرکز بر تولید محصولات مهم از منظر انرژی و در نهایت، افزایش مصرف آب شده است. از این‏رو، در پژوهش حاضر برای بررسی پیوند آب و انرژی زیستی، از شاخصی با عنوان «رد پای آب» استفاده شد. به این منظور، اطلاعات مرتبط با محصول ذرت دانه‏ای در دشت‏های استان خوزستان جمع‏آوری شد. براساس محاسبات انجام‌شده مشخص شد که رد پای آب محصول ذرت در سطح استان، میانگینی برابر با (m³/ton) 6/3355 دارد و رد پای آب زیست‏تودۀ آن نیز برابر با (m³/ton) 9/214 است. همچنین، بررسی رد پای آب انرژی زیست‏تودۀ ذرت نشان داد بیشترین و کمترین رد پای آب هر واحد از انرژی به‌ترتیب در دشت بهبهان (m³/GJ) 1/27 و در دشت عباس‏آباد (m³/GJ) 10 وجود دارد. بر این اساس، استان خوزستان با میانگین رد پای آب (m³/GJ) 13، وضعیت بهتری از منظر رد پای آب زیست‏تودۀ ذرت نسبت به کشورهایی نظیر زیمباوه، برزیل و آمریکا به‌ترتیب با رد پای آب برابر با 200، 39 و 18 (m³/GJ) دارد. با تهیۀ نقشۀ پتانسیل تولید انرژی زیست‏توده با رویکرد رد پای آب نیز مشخص شد که دشت‏های جنوب شرقی استان (به‏ویژه بهبهان، امیدیه، هندیجان)، به دلیل آنکه رد پای آب انرژی زیست‏تودۀ آنها ‌بین 12 تا 1/27 (m³/GJ) است، اولویت کمی برای تولید زیست‏توده دارند و در مقابل، دشت‏های شمالی و شرقی (به‏ویژه عباس‏آباد، اندیمشک، صیدون و قلعه تل) با رد پای آب انرژی زیستی 10 تا 9/10 (m³/GJ)، اولویت زیادی برای استفاده از زیست‏تودۀ ذرت برای تولید انرژی دارند.