پایداری شالیزارهای گیلان و عوامل مؤثر بر آن (مورد: شهرستان رشت)

Abstract

پژوهش حاضر یک تحقیق توصیفی – همبستگی است و باهدف سنجش میزان پایداری در شالیزارهای استان گیلان و بررسی عوامل مؤثر در به­­کارگیری روش­های کشاورزی پایدار انجام‌گرفته است. جامعه آماری شامل شالیکاران شهرستان رشت می­باشد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه­ای محقق ساخته است ­که روایی و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ و آماره KMO مورد تائید قرار گرفت. با استفاده از تحلیل عاملی برای متغیرهای اصلی تحقیق، شاخص سازی شد. نتایج بیان­گر این است که بین سطح سواد (505/0)، میزان درآمد حاصل از کشت برنج (283/0)، نوع نظام بهره­برداری (447/0)، صرفه­جویی در مصرف نهاده (378/0)، میزان دانش بومی شالیکاران (121/0r=)، میزان دانش فنی شالیکاران (289/0) و سطح دانش کشاورزی پایدار (944/0) با کشاورزی پایدار، رابطه مثبت و معنی­دار در سطح 99 درصد اطمینان وجود دارد ولی بین سن شالیکاران، جنسیت، سابقه کار کشاورزی، تعداد افراد خانوار، میزان زمین شالیکاری، داشتن شغل غیر کشاورزی، شرکت در کلاس­های آموزشی و ترویجی، دسترسی به تسهیلات و اعتبارات با کشاورزی پایدار رابطه معنی­داری مشاهده نگردید.