مطالعه رابطه میان رضایتمندی ساکنان از محیط زندگی و میزان حس تعلق آنها در مجتمع مسکونی بلند مرتبه شهرک کوثر تهران

Abstract

بسیاری از محققان معتقدند‌ که یکی ‌از اثرات زندگی‌ در مجموعه‌هایی با تراکم بالای جمعیت و کیفیت نامطلوب محیطی،‌ ضعیف­شدن پیوندهای اجتماعی بین ساکنین است که خود زمینه‌ساز کاهش ارتباطات پایدار، عدم‌مشارکت،کاهش حس‌تعلق و زوال‌تدریجی این مجموعه‌ها می­گردد. این مساله پژوهش حاضر را برآن داشت تا به تبیین ارتباط بین معیارهای کیفیت ‌محیط بر حس‌تعلق در مجتمع‌های‌ مسکونی ‌بلندمرتبه بپردازد. بدین‌منظور رویکردهای متنوع کیفیت محیط، معیارهای کیفیت محیطی و نظریات تعلق‌مکانی مورد بررسی قرار‌گرفتند. شهرک‌کوثر تهران به دلیل وجود بلوک‌های بلندمرتبه و ویژگی­های فرهنگی اجتماعی ساکنین به عنوان نمونه موردی پژوهش انتخاب و داده‌های مورد نیاز از طریق پرسشنامه گردآوری‌گردید. پس‌از انجام تحلیل‌عاملی‌تاییدی، هشت عامل مدیریت ‌شهرک، تسهیلات ‌و‌ خدمات، امنیت ‌و ایمنی، متغیرهای محیطی، تسهیلات محیط‌ مسکونی، هزینه‌ها و حس‌تعلق به عنوان معیارهای کیفیت‌ محیط در این مجموعه‌ها استخراج گردیدند. همچنین حس‌تعلق با ارزیابی معیارهای شرکت در فعالیت­های اجتماعی، ملاقات ‌با‌ همسایگان، وجود خاطرات‌ و‌ مکان­های‌ ماندگار، فعالیت‌های ‌گروهی و نحوه مشارکت‌ در‌ بهبود محیط زندگی تعیین‌شد و نتایج‌حاصله نشان‌داد که این‌ شهرک از لحاظ کیفیت‌محیط و میزان‌ حس‌تعلق در وضعیت خوب قرار دارد. همچنین تبیین ارتباط بین معیارهای‌کیفیت ‌محیط و حس‌تعلق مشخص کرد که میزان رضایت از معیار مدیریت‌ شهرک بیشترین تاثیر را بر افزایش رضایتمندی و به‌دنبال آن حس‌تعلق دارد.