بررسی تجربی اثر افزودن اجزای پرانرژی به پیش رانهای دوپایه

Abstract

پیشرانهای دوپایه انرژی در زمره قویترین پیشرانهای جامد محسوب می شوند و به علت انرژی و محرکه ویژه بالا و محدوده وسیع سرعت سوزش در بسیاری از کاربردها به پیشرانهای دوپایه و مرکب متداول ترجیح داده می شوند. برای افزایش برد موشکها، افزایش محرکه ویژه پیشران اهمیت بسزایی دارد، به طوری که در برخی موارد با افزایش 5% محرکه ویژه می توان به 45% افزایش برد دست یافت. در این تحقیق پیشرانهای دوپایه پر انرژی و نمونه سازی آنها جهت رسیدن به محرکه ویژه تجربی استاندارد حداقل sec 240 (فشار محفظه احتراق Psi 1000 و فشار گازهای خروجی Psi 7/14 ) مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته اند. پیشران دو پایه پرانرژی حاوی اجزای پرانرژی مانند سیکلوتترامتیلن تترانیترامین (HMX)، سیکلوتری متیلن تری نیترامین (RDX) ، پرکلرات آمونیوم (AP) و آلومینیوم (Al) هستند که به روشهای اکستروژن و ریخته گری تولید می شوند. پیشران دو پایه انرژی در این تحقیق حاوی AP و Al است که به روش اکستروژن با حلال نمونه سازی و تولید می گردد. در این تحقیق با استفاده از نرم افزار CEC محاسبات کامپیوتری محرکه ویژه و پارامترهای عملکرد پیشران دو پایه پرانرژی انجام شده و براساس این محاسبات و مطالعات کتابخانه ای 12 فرمولاسیون پیشران دو پایه پرانرژی تعیین و نمونه سازی گردیده و پس از رسیدن به این حداقل خواص فیزیکی، شیمیایی و مکانیکی، آزمایشهای استاتیک انجام شده است. در این تحقیق به محرکه ویژه نظری sec 260 (معادل محرکه ویژه تجربی استاندارد sec 254) دست یافته ایم که نسبت به محرکه ویژه پیشران دوپایه معمولی افزایش قابل ملاحظه ای دارد و در نهایت فرمولاسیون پیشران دو پایه پرانرژی از جهات خواص مکانیکی، پایداری شیمیایی ، ارزش گرمایی و محرکه ویژه بهینه شده است.