بررسی تأثیر میرایی در کاهش حساسیت سیستم‌های کنترل فعال سازه‌یی به تأخیر زمانی

Abstract

یکی از مشکلات عمده در سیستم‌های کنترل فعال، وجود تأخیر زمانی است. تأخیر زمانی می‌تواند تأثیر قابل‌ملاحظه‌یی در عملکرد سازه در هنگام زلزله داشته باشد، به‌طوری‌که به ناپایداری کلی سازه نیز بیانجامد. در این نوشتار، ابتدا سازه‌ی موردنظر نسبت به تأخیر زمانی تحلیل حساسیت شده و سپس مقدار بحرانی آن تعیین می‌شود. <br><br> بررسی‌ها نشان دادند تأخیر زمانی بحرانی سازه به نوع زلزله‌ی ورودی حساس نیست و فقط به خصوصیات سازه و سیستم کنترلی ارتباط دارد. لذا برای مهار این پدیده و افزایش بازدهی سیستم کنترل، از ایده‌ی افزایش ظرفیت میراکنندگی سازه استفاده شد. افزایش میرایی به‌گونه‌یی انجام شد که فقط ظرفیت جذب انرژی سازه تغییر کند. الگوریتم مورد استفاده، الگوریتم کنترل گسسته‌ی بهینه‌ی آنی است. ارزیابی‌ها نشان داده‌اند افزایش میرایی می‌تواند تا اندازه‌ی زیادی حساسیت سازه و سیستم کنترل را نسبت به تأخیر زمانی محدود کند. به این شیوه می‌توان سازه‌های کنترلی را که با گذشت زمان کارآیی خود <br><br>را از دست داده‌اند، مجدداً احیا کرد.