بررسی تطبیقی حق فسخ به عنوان یکی از چاره های قانونی نقض تعهدات قراردادی

Abstract

حق فسخ از مهمترین چاره های قانونی پیش بینی شده برای طرفین یک قرارداد است تا در صورت نقض عهد از سوی یک طرف، طرف دیگر بتواند با بهره گیری از اطن قرارداد وادار ساخته یا به قراردادی که با توجه به تخلف طرف مقابل دیگر مطلوبیتی برای او ندارد خاتمه بخشد. این چاره قانونی هم در حقوق ایران و هم در دیگر نظام های حقوقی و نیز مقررات فراملی از جمله کنانسیون بیع المللی، اصول اروپایی حقوق قراردادها و اصول قراردادهای تجاری Unidroit پیش بینی شده است.چنان که خواهیم دید، چاره وری مزبور در حقوق ایران دارای محدودیت هایی به ضرر طرف زیان دیده استو نمی تواند به نحو مناسبی حقوق وی را به خصوص در مبادلات توسعه یافته بازرگانی امروزی تامین نماید. این نقایص و محدودیته ها باید با توجه به ضوابطی که در مقررات فراملی مذکور پیش بینی شده و البته در چارچوب مفاهیم حقوق داخلی و فقه اسلامی، از طریق تفسیر روزآمد و قوانین موجود و به عنوان راه حلی اساسی تر با اصلاح مقررات مربوط، برطرف شوند