بررسی تاثیر تنظیم کننده‌های رشد گیاهی بر روی شاخه‌زایی و ریشه‌زایی گل‌محمدی Rosa damascena Mil.)l.) بومی آذربایجان شرقی در شرایط درون شیشه‌ای

Abstract

گل‌محمدی (.Rosa damascena Mill.) یکی از مهمترین رزهای معطر است که به منظور تولید گلاب، اسانس و مصارف دارویی کشت می‌گردد. این پژوهش به منظور بررسی اثر تنظیم کنند‌‌های رشد گیاهی بر روی قدرت شاخه‌زایی، ریشه‌زایی و سازگاری در شرایط گلخانه انجام شد. به منظور سترون‌سازی ریزنمونه‌ها از هیپو‌کلریت سدیم 10 درصد به مدت 15 دقیقه و الکل 70 درصد استفاده گردید. تیمارهای استقرار شامل هورمون سایتوکنین BA و BAP در سه سطح (0، 5/0 و 1)، تیمارهای شاخه‌زایی BAP و BA در چهار سطح (0، 1، 2 و 3) و تیمارهای ریشه‌زایی با هورمونIBA در سه سطح (0، 5/0 و 1) میلی گرم در لیتر مورد بررسی قرار گرفتند. کلیه تیمارها در محیط کشت MS در سه تکرار و هر تکرار با 3 ریزنمونه در قالب طرح کاملا تصادفی کشت گردید. تجزیه داده‌ها نشان داد که بیشترین میزان استقرار 88/89 درصد در 0/5 میلی گرم در لیتر BA و کمترین میزان استقرار 25 درصد در تیمار صفر BAP حاصل شد. مقایسه میانگین داده ها نشان داد که بیشترین ضریب شاخه‌زایی 3/38 ، بیشترین طول شاخه 5/34cm در تیمار حاوی 3 میلی گرم در لیتر BA و کمترین ضریب شاخه‌زایی 1/00 در تیمار بدون هورمون حاصل شد. بیشترین مقدار ریشه زایی 85 درصد در محیط کشت 1/2MS حاوی 0/5 میلی گرم در لیتر IBA حاصل شد و کمترین میزان ریشه‌زایی 36 درصد بود که در محیط کشت 1/2MSبدون هورمون حاصل شد.