سنجش میزان دانش‌آفرینی به عنوان حلقه مفقوده توسعه سازمانی با کاربرد Amos graphics (مورد مطالعه: دانشگاه اصفهان و علوم پزشکی اصفهان)، دکتر سیدعلی سیادت، دکتر رضا هویدا، دکتر محمد عباس زاده، لیلا مقتدایی

Abstract

<em>در دهه اخیر یکی از عوامل مؤثر در موفقیت سازمان‌ها، دانش آفرینی بوده که اندیشمندان مختلفی مخصوصا در حوزه مدیریت به آن پرداخته‌اند. بر این اساس در مقاله حاضر تلاش شده است تا ضمن بررسی تطبیقی میزان دانش آفرینی در دانشگاههای اصفهان و پزشکی اصفهان، تاثیر عواملی چون تعامل اجتماعی، فرهنگ سازمانی و سرمایه اجتماعی بر میزان دانش آفرینی تحلیل شود.</em> <em>روش تحقیق، پیمایشی بوده و جامعة آماری اعضای هیات علمی دانشگاه اصفهان و علوم پزشکی اصفهان به تعداد 1136 نفر بوده که از این تعداد، 288 نفر بر اساس فرمول کوکران و به شیوه نمونه‌گیری تصادفی مطبق انتخاب گشته‌اند. </em> <em>روش‌های آماری مورد استفاده، شامل آزمونهای</em><em>T</em><em>، </em><em>F</em><em> و تحلیل مسیر بوده و برای محاسبه ضرایب مسیر، از برآوردهای روش </em><em>Amos graphics</em><em>استفاده شده است. کلیه آمارها و اطلاعات بدست آمده از پرسشنامه، از طریق نرم افزار </em><em>Spss17</em><em>، صورت پذیرفته است.</em> <em>در مجموع، نتایج بدست آمده نشان می‌دهد که اولاً: در دانشگاه اصفهان، میانگین دانش آفرینی بیشتر از دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بوده و ثانیاً: بر اساس نتایج تحلیل مسیر صورت گرفته، به ترتیب اثرات کل متغیرهای تعامل اجتماعی، فرهنگ سازمانی و سرمایه اجتماعی بر متغیر میزان دانش آفرینی، معنی دار بوده و متغیرهای یاد شده توانسته‌اند، 35 درصد تغییرات متغیر وابسته را تبیین نمایند.</em>