سنجش اثر بخشی اقدامات آمران به معروف و ناهیان از منکر ناجا

Abstract

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر ارزیابی اثربخشی اقدامات آمران به معروف و ناهیان از منکر در بهبود وضعیت معروفات و کاهش منکرات در ابعاد فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی، اعتقادی و مذهبی و سازمانی و مدیریتی به تفکیک استان‌های مختلف کشور و با رویکرد مقایسه‌ای در ناجا بوده است. روش: در این پژوهش از روش ترکیبی از نوع طرح اکتشافی استفاده شده و پس از ساخت ابزار و بررسی اعتبار و پایایی آن از روش پیمایشی استفاده شده است. جامعة آماری پژوهش شامل کلیه آمران به معروف و ناهیان از منکر نیروی انتظامی در سراسر کشور، مسئولان مستقیم کلیة آمران به معروف و ناهیان از منکر نیروی انتظامی در سراسر کشور، کلیة امر و نهی‌شدگان در سراسر کشور بودند. حجم نمونه برای هر گروه تعداد 1100 که جمعاً 3300 نفر بودند. نمونه‌گیری به‌صورت تصادفی و طبقه‌ای به نسبت حجم جمعیت آمران به معروف و ناهیان از منکر استان‌ها و انجام شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل دیدگاه‌های گروه‌های سه‌گانة موردبررسی (آمران به معروف و ناهیان از منکر، سرپرستان مستقیم آمران و ناهیان، و امر و نهی‌شدگان) از طریق تحلیل واریانس فریدمن نشان داد که اقدامات انجام‌شده ازنظر هر سه گروه موردبررسی در ارتقای رواج معروف‌ها و کاهش منکر‌ها موفق بوده است. به‌نحوی‌که در نمرة کل ابعاد، از دیدگاه خود آمران و ناهیان، میزان موفقیت در افزایش رواج معروف‌ها 70 امتیاز بود؛ درحالی‌که میزان موفقیت در کاهش رواج منکر‌ها 66.3 امتیاز از 100 به دست آمد. از دیدگاه سرپرستان مستقیم آمران و ناهیان، میزان موفقیت در افزایش رواج معروف‌ها 69.8 امتیاز بود؛ درحالی‌که میزان موفقیت در کاهش رواج منکر‌ها 63.5 امتیاز از 100 به دست آمد. از دیدگاه امر و نهی‌شدگان، میزان موفقیت در افزایش رواج معروف‌ها 68.3 امتیاز بود؛ درحالی‌که میزان موفقیت در کاهش رواج منکر‌ها 61 امتیاز از 100 به دست آمد. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های تحقیق، هم درزمینة افزایش رواج معروف‌ها و هم درزمینة کاهش رواج منکرها، خود آمران به معروف و ناهیان از منکر بالاترین امتیاز را در مورد میزان موفقیت اقدامات انجام‌شده قائل شده‌اند؛ درحالی‌که امر و نهی‌شدگان نسبت به دو گروه دیگر امتیاز کمتری قائل بودند. البته شایان‌ ذکر است که از بین معروف‌ها بیشترین موفقیت در افزایش رواج معروف‌های بُعد سیاسی و از بین منکر‌ها نیز بیشترین موفقیت در کاهش رواج منکر‌های بُعد سیاسی بودند.