نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorبالو, فرزادfa_IR
dc.date.accessioned1399-07-22T18:55:14Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-10-13T18:55:15Z
dc.date.available1399-07-22T18:55:14Zfa_IR
dc.date.available2020-10-13T18:55:15Z
dc.date.issued2020-02-20en_US
dc.date.issued1398-12-01fa_IR
dc.date.submitted2020-05-10en_US
dc.date.submitted1399-02-21fa_IR
dc.identifier.citationبالو, فرزاد. (1398). از «سویة کاربردی» در هرمنوتیک گادامری تا «به خود اختصاص‌دادن» در هرمنوتیک ریکور با تکیه بر متون عرفانی. پژوهش های ادب عرفانی (گوهر گویا), 13(4), 59-72. doi: 10.22108/jpll.2020.122973.1482fa_IR
dc.identifier.issn2476-3292
dc.identifier.urihttps://dx.doi.org/10.22108/jpll.2020.122973.1482
dc.identifier.urihttp://jpll.ui.ac.ir/article_24823.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/435959
dc.description.abstractگادامر و ریکور از چهره‌های برجستة هرمنوتیک فلسفی به شمار می‌آیند؛ اما با وجود همانندی‌های دیده شده در نظام هرمنوتیکی‌شان، تفاوت‌های چشمگیری با هم دارند. از آن جمله می‌توان به «سویة کاربردی» در تلقی گادامری و «به خود اختصاص‌دادن» در اندیشة ریکوری اشاره کرد. گادامر در جریان فرایند فهم، به دو عنصر «فهم» و «تفسیر»، رکن سومی به نام «سویة کاربردی» نیز می‌افزاید. درواقع «سویة کاربردی» تابعی از اصل مرکزی هرمنوتیک فلسفی است که براساس آن، فهم همواره بر یک وضعیت زمانی، تاریخی و انضمامی استوار است؛ اما «به خود اختصاص‌دادن» در نظریة قوس هرمنوتیکی ریکور، پس از مرحلة اول و دوم یعنی «تبیین» و «فهم» قرار می‌گیرد. مرحلة «تبیین» به بررسی ساختار لفظی متن و مرحلة «فهم» به عمق معناشناختی متن مربوط می‌شود و با هدف وصول به نیّت مؤلف (مؤلف ضمنی) انجام می‌پذیرد؛ اما هدف نهایی تفسیر به «خود اختصاص‌دادن» است؛ یعنی مفسّر با نگاهی سوبژکتیو و با زمینه‌زدایی‌کردن متن از وضعیت زمانی و تاریخی، و با دخیل‌کردن انتظارها، پسندها و پیش‌داوری‌های خود، متن را از تملک مؤلف و زمینة آفرینش آن، به تصاحب خویش درمی‌آورد و به فهمی تازه از خویشتن نائل می‌آید. در میان متون عرفانی، اعم از نظم و نثر، شاهد تحقق عینی این دو رویکرد تفسیری در مقام عمل هستیم. چنانکه نمونه‌های آن را در این پژوهش و در <em>مثنوی معنوی</em>، <em>کشف‌الاسرار</em>،<em>نامه‌های عین‌القضات</em> و... نشان دادیم. در این پژوهش، با روش توصیفی ـ مقایسه‌ای به تبیین نظری و کاربستی اصل «سویة کاربردی» و «به خود اختصاص‌دادن» در برخی از متون عرفانی پرداخته می‌شود.fa_IR
dc.format.extent1199
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherانجمن ترویج ادب فارسیfa_IR
dc.publisherUniversity of Isfahanen_US
dc.relation.ispartofپژوهش های ادب عرفانی (گوهر گویا)fa_IR
dc.relation.ispartofresearches on mystical literature(gowhar-i-guya)en_US
dc.relation.isversionofhttps://dx.doi.org/10.22108/jpll.2020.122973.1482
dc.subjectگادامرfa_IR
dc.subjectریکورfa_IR
dc.subjectهرمنوتیک فلسفیfa_IR
dc.subjectسویة کاربردیfa_IR
dc.subjectبه خود اختصاص‌دادنfa_IR
dc.subjectنظریه هرمنوتیکی(خوانش و دریافت متن)fa_IR
dc.titleاز «سویة کاربردی» در هرمنوتیک گادامری تا «به خود اختصاص‌دادن» در هرمنوتیک ریکور با تکیه بر متون عرفانیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeمقاله پژوهشیfa_IR
dc.contributor.departmentدانشیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران‏fa_IR
dc.citation.volume13
dc.citation.issue4
dc.citation.spage59
dc.citation.epage72


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد