راهبرد "اتحاد پیرامونی" رژیم صهیونیستی و ‏نظریه موازنه تهدید در روابط بین‌الملل

Abstract

اعلام تأسیس رژیم صهیونیستی در 14 می 1948، واکنش و مخالفت شدید کشورهای عربی را در پی داشت و اتحاد اعراب و آغاز جنگ‌های اعراب و اسرائیل امنیت و بقای این رژیم تازه تأسیس را مورد تهدید جدی قرار داد. این وضعیت، سبب شد رژیم صهیونیستی برای خروج از انزوا و مقابله با اعراب، اقدامات و راهبردهای متفاوتی را درپیش ‌بگیرد. شدت‌یابی بحران بین اعراب و رژیم صهیونیستی بعد از به قدرت رسیدن عبدالناصر، جنگ 1956 سوئز و وحدت سوریه و مصر، امنیت این رژیم را بیش ‌از ‌‌پیش کاهش‌ داد. دیوید بن‌گوریون نخست‌وزیر وقت این رژیم (1963ـ1955)، راهبردی تحت عنوان "اتحاد پیرامونی" که بر اتحاد و برقراری روابط‌ با کشورهای مسلمان غیرعرب نظیر: ایران، ترکیه و اتیوپی مبتنی بود را طراحی و در اولویت سیاست خارجی خود قرار داد. این پژوهش در پی بررسی علل و اهداف اتخاذ راهبرد اتحاد پیرامونی براساس تئوری" موازنه تهدیدِ" استفن والت که یکی از نظریه‌‌های روابط بین‌الملل است، می‌باشد و درصدد پاسخ به این سئوال اصلی است که چرا رژیم صهیونیستی راهبرد اتحاد پیرامونی را به عنوان مبنا و اساس حفظ امنیت و بقای خود برگزیده است؟