رعایتِ موافقتنامه‌های چندجانبه زیست محیطی توسط دولت ها و نقش تبادل اطلاعات در آن

Abstract

هدف موافقتنامه‌های چندجانبه زیست‌محیطی، «رعایت»[1] این موافقتنامه‌ها توسط دولت­های عضو است. به این منظور مجموعه‌ای از اقدامات و کنش‌ها به کارگرفته می‌شود که عمدتاً «عملی‌سازی»^{^[2]} و «اجرا»^{^[3]} نام داشته و به ترتیب ناظر بر کنش­های «پیشینی» و «پسینی» است. این کنش­ها موجب می­شود اعضا در وهله نخست در وضعیت «عدم رعایت» قرار نگیرند و در صورت نقض تعهدات زیست‌محیطی، وادار به «رعایتِ» تعهدات خود شده و در وضعیت «رعایت» قرار گیرند. اطلاعات و تبادل آن از لوازم «عملی‌سازی» و «اجرا»ی تعهدات زیست‌محیطی است. «روال‌های عدم رعایت»، «ظرفیت‌سازی»، «فهرست ثبت انتشار و انتقال آلودگی»^{^[4]} و نیز «دستورالعمل کنترل جامع پیشگیری از آلودگی»^{^[5]} همگی نمونه‌هایی از «عملی‌سازی» و کنش‌های «پیشینی» هستند که تبادل اطلاعات در آنها نقش مهمی دارد. همچنین تبادل اطلاعات کمک می‌کند ناقضان تعهدات زیست‌محیطی شناسایی شوند و بتوان با طرح دعوی علیه آنان، این تعهدات را به مثابه رویکردی پسینی به «اجرا» درآورد.<br /> <br clear="all" /><br /> <br /> <br /> <br />