قلمرو حق بر سلامتی در نظام بین الملل حقوق بشر

Abstract

<em>«حقِ بهره­مندی ازعالی­ترین استاندارد قابل حصول سلامتی» به عنوان حقی بنیادین توصیف می‌شود که برای تحقق و بهره­مندی از سایر حق­ها و آزادی­ها از اهمیت بسیاری برخوردار است. هرچند این حق به لحاظ محتوا، به نسل دوّم حقوق بشر تعلق دارد، لیکن ارتباطی نزدیک با سایر نسل های حقوق بشری دارد. حق برسلامتی، طیف وسیعی از حق­ها را گِردِ هم آورده است که هر کدام نقشی انکارناپذیر در تحقق آن ایفا می­کنند. براین اساس، برخورداری از آب آشامیدنی سالم، غذای کافی و مقوّی، محیط زیست پاک و... مقوّم ذات سلامتی انسان به شمار می­روند. در کنار این مسئله، برخورداری از حق حیات بدون برخورداری از سلامتی جسم و روان بی معنا خواهد بود. همین واقعیت شاهدی براین مدعاست که «کلیه­ی مصادیق حقوق بشر، متقابلاً به هم وابسته، غیرقابل تفکیک از هم و مرتبط به هم می­باشند.» تحقق عالی­ترین استاندارد مورد نظر ماده­ی 12 میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در پرتو به کارگیری حداکثر امکانات اقتصادی و فنی و طی روندی ضرورتاً تدریجی‌الحصول، رنگ واقعیت به خود خواهد گرفت. از این­رو میزان تحقق و بهره­مندی از این حق، رابطه­ای مستقیم با سطح رشد و توسعه­یافتگی اقتصادی و اجتماعی یک کشور دارد. میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی با علم به این واقعیت، از دولت­های عضو می­خواهد تا با بهره­گیری از همکاری­های بین­المللی اقتصادی و فنی با یکدیگر، ظرفیت­ها و قابلیت­های خود را جهت ارتقا میزان بهره­مندی از این حق افزایش دهند.</em>