زیبایی شناسی هنرهای قومی ایران؛ مبتنی بر قانون آمیختگی؛ نمونۀ سروده‌های قومی (با تاکید بر بختیاری)

Abstract

<em>هنرهای قومی </em>ریشه در زمینه­ها و ادواری ناشناخته و مغفول دارد. <em>هنرهای قومی ایران</em> ویژگی­های مشخص زبانی و بیانی منحصر به­­فردی را که باید یک دورۀ هنری داشته باشد، داراست؛ یعنی مصادیق این دورۀ هنری با آنچه ما به عنوان هنرهای اسطوره­ای، هنرهای سنتی و هنرهای مدرن می­شناسیم، متفاوت است. با آنکه ذهنیت حاکم بر آن همان ذهنیت دنیای ابتدایی و اسطوره­ای­ است، فرم هنری آن با رمززدایی از جهان اسطوره­ای که تاریخش به سر آمده، قوام یافته است. «اصل یا قانون آمیختگی» که ساخت اساسی مستقر در ذهنیت ابتدایی و اسطوره­ای است، در تولید و بازتولید هنرهای قومی نقش اساسی دارد. اگر تاکید هم­ارزی در هنر اسطوره­ای بر معناست، در هنرهای قومی، اصل هم­ارزی بر محور <em>انتخاب</em> و مبتنی بر <em>شکل</em> بوده است. نظر در سروده­های قومی ایران، تاکید این اشعار بر نمودهای فرم­گرایانه و توجه دادن به اهمیت وجوه شکلی و فرمی را در جایگاه اولویت نخست نشان می­دهد