مقایسه مزیت نسبی صادرات سیب ایران با کشورهای عمده صادرکننده این محصول

Abstract

این مقاله به بررسی وجود یا نبود مزیت نسبی صادرات سیب درختی ایران و روند تغییرات آن طی دوره زمانی 1362-78 و همچنین به بررسی جایگاه و درجه رقابتی (مزیت نسبی) این محصول در بین کشورهای عمده صادرکننده جهان طی دوره 1995-99 می پردازد. به این منظور از شاخصهای مزیت نسبی آشکار ، مزیت نسبی آشکار متقارن و کای دو استفاده شده است . نتایج مطالعه حاضر حاکی از آن است که در طول دوره موردبررسی ، ساختار صادراتی سیب ایران با نبود ثبات همراه بوده و موقعیت رقابتی ایران (مزیت نسبی) در مورد این محصول تضعیف شده است . وجود نوسانهای زیاد در روند شاخصهای مذکور در طول دوره موردبررسی حاکی از نبود برنامه ثابت و مشخص برای صادرات سیب ایران بوده است که در این باره اقدامات اساسی باید صورت گیرد . بررسی دقیق جایگاه رقابتی سیب ایران در بین محصولات کشاورزی در مقایسه با کشورهای عمده صادرکننده سیب نشاندهنده بهبود این وضعیت است ، به طوری که ایران بعد از کشورهای شیلی ، افریقای جنوبی و نیوزلند به لحاظ مزیت نسبی صادرات در مقام چهارم قرار گرفته است .