مقایسه روش های برآورد منطقه ای دمای کمینه هوا (مطالعه موردی: استان اصفهان)

Abstract

در این پژوهش ارزیابی و مقایسه میزان خطای مدل های مختلف در تخمین درون یابی منطقه ای دمای کمینه روزانه در استان اصفهان در دو سال مختلف با تعداد ایستگاه های متفاوت صورت گرفته است. سال 1992 به عنوان سال با تعداد ایستگاه کم (19 ایستگاه همدیدی و 11 ایستگاه اقلیم شناسی) و سال 2007 به عنوان سالی با تعداد ایستگاه های بیش تر (31 ایستگاه همدیدی و 23 ایستگاه اقلیم شناسی) انتخاب شدند. از هر ماه این دو سال به طور تصادفی دو روز (هر سال 24 روز) انتخاب و عملیات درون یابی روی داده های منتخب انجام شد. برای منطقه ای نمودن داده های نقطه ای دمای کمینه روزانه شش روش درون یابی به کار گرفته شد. نتایج نشان می دهند که در سال 1992 روش وایازی چند گانه خطی (ریشه میانگین مربعات خطا از 2/33 تا 5/12 و ضریب همبستگی از 0/37 تا 0/85) و در سال 2007 روش کریجینگ- وایازی و روش وایازی چند گانه خطی (ریشه میانگین مربعات خطا از2/36 تا 5 و ضریب همبستگی از 0/38 تا 0/83) دارای کم ترین خطا و بیش ترین ضریب همبستگی بوده و روش های کریجینگ، کوکریجینگ، وزنی عکس فاصله و اسپیلاین در مراتب بعدی قرار گرفتند. افزایش تعداد ایستگاه سبب بهبود دقت روش های درون یابی شده است.