روش‌شناسی تفسیری امام رضا (ع)

Abstract

روش‌شناسی تفسیری یکی از مهم‌ترین علوم در حوزة قرآن‌پژوهی است که می‌تواند به شیوه‌های مختلف فهم و تفسیر قرآن را از آن استخراج نمود. میزان آشنایی مفسّر با متن و مؤلّف نیز ارتباط مستقیم با این فهم دارد. این ویژگی در حضرات معصومین (علیهم‌السّلام) به سبب قرابت‌ ایشان با متن قرآن و عالم وحی، مطالعة روایات تفسیری را از دو بُعد دارای اهمیّت مضاعف می‌کند. اوّل از حیث القای محتوا و دوم به جهت الگوگیری از شیوة تفسیری‌ آنها. کلام و پاسخهای امام رضا (ع)، با قرآن و برگرفته از قرآن می‌باشد. لذا نیاز به بیان معصوم (ع) در تفسیر قرآن ضروری است و کم‌توجّهی یا بی‌توجّهی، موجب خروج و انحراف از مراد واقعی در آیات قرآن شود. شیوة تفسیری امام رضا (ع) در گونه‌های مختلفی از جمله ارشادی، تطبیق مصداقی و تطبیق فعلی و رفتاری ـ اعمّ از عملکرد و رفتار خود یا دیگران ـ ظهور دارد. در مواردی استناد به بخشی از آیه بوده است نه کُلّ آیه یا چند آیه. می‌توان گفت شیوة تفسیری معصومان (علیهم‌السّلام)، اگرچه در مواضعی برای دیگران قابل الگوبرداری است، ولی در همة موارد، شمولیّت ندارد و قابل تسرّی به افراد عادی نیست.