تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی با و بدون محدودیت جریان خون در شدت‌های مختلف بر عملکرد استقامتی، قدرت و سطح سرمی مایواستاتین در مردان ورزشکار

Abstract

سابقه و هدف: هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین تناوبی با و بدون محدودیت جریان خون در شدت‌های مختلف بر عملکرد استقامتی، قدرت و سطح سرمی مایواستاتین در مردان ورزشکار بود. مواد و روش‌ها: 32 ورزشکار جوان (سن= 49/0±6/19 سال، وزن= 44/6±3/59 کیلوگرم) به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شده و هر گروه براساس درصدی از حداکثر سرعت هوازی به تمرین پرداختند: گروه‌های تناوبی با شدت کمتر (85 درصد حداکثر سرعت هوازی) با (8 نفر) و بدون (8 نفر) محدودیت جریان خون، گروه تناوبی شدت بالا (100 درصد حداکثر سرعت هوازی) (8 نفر) و گروه کنترل (8 نفر). آزمودنی‌ها 24 جلسه (3 جلسه در هفته) تمرین انجام دادند و هر جلسه شامل دوره‌های تکراری دویدن (2 دقیقه) روی نوارگردان با یک دقیقه استراحت بین تکرارها بود. قبل و پس از دوره تمرینی نمونه‌های خونی جمع‌آوری و آزمون‌های مورد نظر گرفته شد. از روش تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر برای بررسی تفاوت بین گروه‌ها استفاده گردید. سطح معنی‌داری آماری 05/0 P≤ در نظر گرفته شد. یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها در قدرت عضلات پا، عملکرد استقامتی و سطح سرمی مایواستاتین مشاهده گردید (05/0<P). قدرت فقط در گروه تناوبی با شدت کمتر همراه با محدودیت جریان خون و عملکرد استقامتی در دو گروه تناوبی با شدت کمتر همراه با محدودیت جریان خون و گروه تناوبی شدت بالا افزایش معنی‌داری نشان داد. همچنین، کاهش معنی‌داری در سطح سرمی مایواستاتین در گروه تناوبی با شدت کمتر همراه با محدودیت جریان خون و گروه تناوبی شدت بالا مشاهده شد. نتیجه‌گیری: این نتایج پیشنهاد می‌کند که اجرای تمرین تناوبی با شدت کمتر همراه با محدودیت جریان خون منجر به بهبود همزمان آمادگی هوازی و قدرت عضلانی می‌گردد که در مقایسه با تمرینات تناوبی شدت بالا دارای مزایای بیشتری برای ورزشکاران است