تأثیر تمرین هوازی با دو شدت متفاوت بر برخی از عوامل آنژیوژنزی در بافت کلیه موش‌های صحرایی دیابتی

Abstract

<strong>زمینه</strong><strong> و هدف</strong>: در مبتلایان به دیابت به ویژه آنانی که به فعالیت ورزشی می­پردازند، عوامل بازدارنده آنژیوژنز کنترل شده و عوامل پیش برنده آنژیوژنز تقویت می­شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات تمرینات استقامتی با شدت متوسط و بالا بر برخی فاکتورهای محرک آنژیوژنز در بافت کلیه رت­های نر دیابتی می­باشد.<br /> <strong>مواد و روش­ها</strong>: 60 سر موش صحرایی نر به 6 گروه (10 سر در هر گروه): کم تحرک کنترل (SC)، دیابتی کم تحرک (SD)، دیابتی تمرین با شدت متوسط (DMT)، تمرین با شدت متوسط سالم (MT)، دیابتی تمرین با شدت بالا (DHT) و تمرین با شدت بالا سالم ((HT تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل 8 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا، 5 جلسه در هفته و 60 دقیقه در هر جلسه بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، موش ها بیهوش شدند و خون­گیری و برداشت بافت کلیه برای سنجش گلوکز، VEGF وVEGFR1 انجام شد.<br /> <strong>یافته­ ها</strong>: هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا باعث کاهش معنی­دار گلوکز خون موش­های دیابتی شد، اما این کاهش در گروه DMT بیشتر بود. همچنین هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا در هر دو گروه دیابتی باعث افزایش معنی­دار VEGF (به ترتیب 002/0 = P و 0001/0 =P) نسبت به SD شد ولی در خصوص VEGFR1 فقط بین DHT نسبت به گروه SD تفاوت مشاهده شد (007/0 =P).<br /> <strong>نتیجه­ گیری</strong>: در مقایسه با تمرینات هوازی با شدت بالا، تمرینات هوازی با شدت متوسط موجب کاهش بیشتر سطوح گلوکز و افزایش VEGF می شوند.<br /> <strong> </strong>