تاثیر ترتیب متفاوت تمرین ترکیبی قدرتی و استقامتی بر سطوح استراحتی IL-15 و IGF-1 زنان سالمند

Abstract

<strong>سابقه و هدف: </strong>اینترلوکین 15 و IGF-1 به عنوان عوامل آنابولیک برای عضله اسکلتی عمل می­نمایند. کاهش میزان IGF-1 و IL-15 با افزایش سن می­تواند کاهش اندازه و قدرت عضلات مشاهده شده در افراد سالمند را تحت تاثیر قرار دهد. هدف این تحقیق تاثیر ترتیب متفاوت تمرین ترکیبی قدرتی و استقامتی بر سطوح استراحتی IL-15 و IGF-1 زنان سالمند بود.<br /> <strong>مواد و روش­ها: </strong>تعداد 28 نفر از زنان سالمند (دامنه سنی:72/0±25/61 سال ، قد: cm 02/0±156، وزن: kg09/1±70/71 و BMI: kg/m² 52/0±35/28) بطور هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی ساده به گروه تمرین استقامتی+ قدرتی (E+S) (9n=)، قدرتی+ استقامتی (S+E) (10n=) و کنترل (9n=) تقسیم شدند. برنامه­های تمرینی به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام شد. برنامه­ تمرین استقامتی شامل کار برروی دوچرخه ثابت (با شدت 85-60 درصد (HR_max و برنامه تمرین قدرتی شامل چندین تمرین منتخب بالاتنه و پایین تنه ( با شدت 75-40 درصد 1RM، 18-8 تکرار) بود. سطوح استراحتی IGF-1 و IL-15، 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از دوره­های تمرینی به روش الایزا ارزیابی شد.<br /> <strong>یافته­ ها:</strong> تفاوت معنی­داری بین دو ترتیب تمرینی E+S و S+E در میزان IGF-1 پس از تمرین مشاهده نشد. با این حال تغییرات درون هر دو گروه پس از دوره تمرینی معنی­دار بود (05/0 >p ). همچنین، میزان IL-15 نیز تفاوت معنی­داری پس از دو شیوه تمرینی نشان نداد. هرچند پس از تمرین E+S و S+E افزایش غیرمعنی­داری در IL-15 مشاهده شد<em> (05/0≤</em>P).<br /> <strong>نتیجه گیری:</strong> با توجه به نتایج این تحقیق، می­توان نتیجه گرفت 8 هفته تمرین ترکیبی قدرتی و استقامتی بدون توجه به ترتیب تمرین منجر به افزایش عوامل سرمی که منجر به رشد عضلات اسکلتی در زنان سالمند می­شود، می­گردد و بین دو شیوه تمرین تفاوتی وجود ندارد.