اثر تمرین با شدت متوسط، به تنهایی و همراه با مصرف گلوکزامین بر استئوآرتریت زانوی موش صحرایی

Abstract

محمد فلاح محمدی، دکتر ضیاء فلاح محمدی، سید حسین میرکریم­پور<br /> چکیده<br /> زمینه و هدف: استئوآرتریت، شایع­ترین نوع آرتریت بوده و یکی از10 دلیل اصلی معلولیت در دنیا به شمار می­رود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر ورزش با شدت متوسط، به تنهایی و همراه با مصرف مکمل گلوکزامین بر استئوآرتریت زانوی موش صحرایی بود.<br /> مواد و روش­ها: 25سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزن 1±173 گرموسن 8 هفته) خریداری و به صورت تصادفی به 5 گروه: 1) کنترل سالم، 2) کنترل پایه، 3) گلوکزامین، 4) تمرین و 5) گلوکزامین+تمرین تقسیم شدند (هر گروه 5 سر). به منظور ایجاد استئوآرتریت در آزمودنی­ها، ماده­ی مونویدواستات به زانوی آن­ها تزریق شد. سپس آزمودنی­ها به مدت 28 روز به مصرف مکمل گلوکزامین (250 میلی­گرم/کیلوگرم/روز) و اجرای برنامه­ی ورزشی با شدت متوسط روی نوارگردان پرداختند. پس از پایان دوره­ی درمانی، حیوانات کشته شده و مقاطع بافتی زانوی آن­ها به صورت هیستوپاتولوژیک مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل کمی یافته­ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک­طرفه (05/0>P) و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.<br /> یافته­ها: نتایج تحقیق حاضر، نشانگر تأثیر مثبت ترکیب ورزش با شدت متوسط و مصرف مکمل گلوکزامین بر شاخص­های هیستوپاتولوژیکنسبت عمق ضایعه (7/71F=، 001/0P=)، عرض کل ناحیه تخریب شده (1/18F=، 001/0P=) و عرض ناحیه تخریب شده به طور معنی­دار (3/12F=، 001/0P=) بود، اما این اثر در مقایسه با ورزش به تنهایی، بیشتر نبود.<br /> بحث و نتیجه­گیری: با توجه به نتایج این تحقیق، مصرف مکمل گلوکزامین و انجام ورزش با شدت متوسط، هر یک به تنهایی و به صورت ترکیبی می­توانند نقش مثبتی در بهبود علائم استئوآرتریت زانوی موش صحرایی ایفا نمایند، اما به نظر می­رسد که انجام ورزش با شدت متوسط ،آثار درمانی بیشتری دارد.