نقش تهذیب نفس در معرفت شناسی سینوی
چکیده
ابن سینا معرفت را غایت حکمت می داند و بر این باور است که معرفت حقیقی، بدون تزکیه نفس و پاک کردن قلب از آلودگی‌ها میسر نیست. تزکیه نفس، آدمی را مستعد می کند تا ضمن اتصال با عقل فعال، معرفت را از او دریافت کند. از نظر وی تعلم، تحصیل استعداد برای اتصال به عقل فعال است؛ یعنی نفس آدمی پیش از تعلم دارای استعدادی ناقص است و بعد از تعلم، این استعداد، تام می‌شود؛ به گونه ای که با عطف توجه به موضوع عقلی، نفس آدمی به عقل فعال متصل شده و آن معقول را از وی دریافت می کند. با وجود این، تعلم صرف موجب وصول آدمی به معرفت حقیقی نیست؛ زیرا در معرفت حقیقی لازم است که آدمی تشبه به عقول قدسی و پاک یابد و این تشبه، بدون تزکیه نفس امکانپذیر نیست. به علاوه، تزکیه است که موجب می‌شود نفس آدمی از توجه به بدن و خواهش‌های نفسانی که جنبه حیوانیت آدمی و مانع کمال است، دور شود و در نتیجه، قوه عاقله، حاکم بر وجود انسان شود. هدف از این پژوهش بررسی نقش تزکیه نفس در معرفت شناسی سینوی است و اینکه چگونه نفس با تزکیه‌اش، قابلیت اشراق عقل فعال را پیدا می کند.
کلید واژگان
معرفت عقلیعقل فعال
تزکیه نفس
تشبه به عقول
عبادت
ابن سینا
شماره نشریه
47تاریخ نشر
2012-07-221391-05-01
ناشر
دانشگاه امام صادق علیه السلام پردیس خواهرانThe Women's College of the University of Imam Sadiq
سازمان پدید آورنده
دانشجوی دکتری فلسفه دانشگاه تبریزدانشیار گروه فلسفه دانشگاه تبریز
شاپا
2538-52752538-5267
