نقش تعارض بین فردی در رابطه بین انگیزش و فرسودگی شغلی پرستاران در بیمارستان علی‌ابن ابیطالب (ع) شهرستان رفسنجان در سال 1396

Abstract

<strong>مقدمه</strong>: فرسودگی شغلی به طور عمده به پیامدهای مهم نهادی و فردی مرتبط است. هدف از این مطالعه بررسی نقش تعارض بین فردی در رابطه بین انگیزش و فرسودگی شغلی در بین پرستاران می‌باشد. <strong>مواد و روش‌ها</strong><strong>:</strong> مطالعه حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل تمام پرستاران (317 نفر) شاغل در بیمارستان علی­ابن ابیطالب (ع) رفسنجان در سال 1396 بود. بر اساس فرمول کوکران، 174 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها، سه پرسشنامه تعارض بین فردی، انگیزش و فرسودگی شغلی مورد استفاده قرار گرفت. داده­ها با استفاده از روش­های آمار توصیفی و استنباطی شامل همبستگی و رگرسیون تجزیه و تحلیل شدند. <strong>یافته‌ها:</strong> نتایج تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد، رابطه‌ انگیزش شغلی با فرسودگی شغلی (534/0-) و تعارض بین فردی (34/0-) معنی­دار است. علاوه بر این، نتایج تحلیل مسیر نشان داد که تعارض بین فردی رابطه بین انگیزش شغلی و فرسودگی شغلی را میانجیگری می‌کند. <strong>نتیجه‌گیری</strong>: انگیزش منجر به کاهش تعارض بین فردی و فرسودگی شغلی می‌شود. به نظر می‌رسد مسئولان بیمارستان با ترکیب عوامل انگیزشی و پیگیری جدی‌تر موارد ایجادکننده تعارض بین پرستاران بتوانند سبب کاهش فرسودگی شغلی آنان گردند.