بررسی رابطه میزان مذهبی بودن و سبک زندگی با ازخودبیگانگی نوجوانان موردمطالعه: دانش آموزان دبیرستان‌های شهر شیراز در سال 91-1390

Abstract

<em>ازخودبیگانگی یکی از علائم بیماری روحی و روانی در بین انسان‌ها است که موجب می‌گردد تا آن‌ها نتواند نقش‌هایشان را در ارتباط با خود و یا جامعه به‌خوبی انجام دهند. پژوهش حاضر به بررسی رابطه میزان مذهبی بودن و سبک زندگی نوجوانان با ازخودبیگانگی آن‌ها پرداخته است. </em><em>نمونه موردمطالعه 381 دانش‌آموزان </em><em>)</em><em>دختر و پسر)</em><em>دبیرستانی شهر شیراز می‌باشد. برای جمع‌آوری اطلاعات از روش پیمایشی استفاده‌شده است. اطلاعات موردنیاز با شیوة نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای به دست آمد.</em><em>نتایج تحقیق نشان داد که متغیرهای مناسک مذهبی، هویت مذهبی، سبک زندگی و مشارکت فرهنگی رابطه منفی با ازخودبیگانگی نوجوانان دارد و بر روی‌هم توانسته‌اند نزدیک به 23 درصد از تغییرات متغیر وابسته را تبیین کنند. بیشترین همبستگی بین دو متغیر انجام مناسک مذهبی و هویت مذهبی با متغیر ازخودبیگانگی می‌باشد. مهم‌ترین متغیری که بیشترین تغییرات ازخودبیگانگی جوانان را تبیین می‌کند مناسک مذهبی است. این متغیر به‌تنهایی نزدیک به 19 درصد تغییرات متغیر وابسته را توضیح می‌دهد. دومین متغیر واردشده در مدل، متغیر هویت مذهبی می‌باشد که 7/2 درصد تغییرات ازخودبیگانگی نوجوانان را توضیح می‌دهد. سبک مشارکت فرهنگی سومین و آخرین متغیر واردشده در مدل است که با دو متغیر پیشین بر روی‌هم توانسته‌اند نزدیک به 23 درصد تغییرات متغیر وابسته را توضیح دهند.</em>