رویکرد دوفضایی به آسیب‌های مجازی و دین: نگرش‌ها و تجربه‌ها

Abstract

تجربه‌شناسی آسیبی کاربران فضای مجازی ایران، چه نسبتی با اعتقاد دینی و اخلاقی آنها دارد؟ آیا می‌توان میان سطوح مختلف دینداری و تجربه‌های آسیبی، ارتباط معناداری یافت؟ از سوی دیگر آیا نسبتی میان نگرش‌ها به آسیب‌های مجازی (ناهنجاری و جرم) و سطح دینداری وجود دارد؟ میان سه متغیر تجربه‌‌شناسی آسیبی، نگرش‌سنجی نسبت به آسیب‌ها و سطح دینداری کاربران فضای مجازی ارتباط معناداری وجود دارد؟ موارد فوق، سؤالات اساسی است، که در این مقاله مورد بحث قرار می‌گیرد. برای پاسخگویی به این سؤالات نیازمند مفهوم‌شناسی رویکرد دوفضایی به آسیب‌های مجازی خواهیم بود. لذا در این مقاله ابتدا پارادایم دوفضایی‌شدن تبیین شده و در ذیل این نگاه، تبدیل‌هایی که از آسیب فیزیکی به آسیب مجازی رخ می‌دهد، مورد توجه قرار می‌گیرد. سپس داده‌های پرسشنامۀ برخط با رویکرد اکتشافی، جهت تجربه‌شناسی آسیبی، نگرش‌سنجی آسیبی و همچنین سنجش سطح دینداری مطالعه می‌شود. پس از آن رابطۀ میان سطح دینداری و تجربه‌شناسی آسیبی و سطح دینداری و نگرش‌سنجی آسیبی مورد بررسی قرار خواهد گرفت. در پایان به‌عنوان جمع‌بندی مباحث مطرح‌شده، همچنین طرح الگویی برای تبیین روابط میان سه متغیر، به ترسیم نقشۀ مسیر روابط میان متغیرهای مورد توجه خواهیم پرداخت. این نقشۀ مسیر را می‌توان بر اساس روش تحلیل مسیر و منطق اکتشافی بودن پژوهش، نوعی تحلیل مسیر اکتشافی و یا نقشۀ مسیر اکتشافی دانست.