شهر بی‌نشان در اندیشه عبدالوهاب البیاتی و مهدی اخوان ثالث

Abstract

شهر آرمانی نمایانگر حقیقتی است دست‌نیافتنی که از گذشته‌های دور همواره در اندیشه‌ انسان وجود داشته و پناهگاه او برای گذر از ناملایمات روزگار و تلخی‌های هستی بوده است. این نامرادی‌ها سبب شده که شاعران معاصر بکوشند در آثار خود دنیایی آرمانی و شایسته‌ زیستن انسان بیافرینند. در این آرمانشهرها کمال مطلوب، دستیابی به نظام و سامانی عقلانی و انسانی است که شر و فساد و سایر خوی‌های تباه‌کننده بدان راه نداشته باشند. پژوهش حاضر، به آفرینش آرمانشهر و متضاد آن پلیدشهر، در اندیشه‌ دو شاعر معاصر ایرانی و عراقی، <em>مهدی اخوان ثالث</em> و <em>عبدالوهاب</em> <em>البیاتی</em>، می‌پردازد. محیط یکسان زندگی دو شاعر، برداشت و واکنشی یکسان را از رویدادهای هستی برای دو شاعر در پی داشته است. <em>اخوان</em> و <em>بیاتی</em> هر دو نگاهی یکسان به پدیده‌ آرمانشهر داشته‌اند و در مقابلش پلیدشهر را نیز تصویر کرده‌اند، اما در پرداختن به این موضوعات تفاوت‌هایی نیز باهم دارند که این پژوهش به شرح این تفاوت‌ها می‌پردازد.