اثر روش های تدریس متکی بر سبک‌های تفکر در ارتقاء اثربخشی آموزش عقیدتی - سیاسی

Abstract

این مقاله به منظور بررسی روش های تدریس متکی بر سبک های تفکر در ارتقاء اثربخشی آموزش عقیدتی سیاسی دوره های تخصصی- تکمیلی کارکنان پایور ناجا انجام شده است و منظور از سبک‌های تفکر، شیوه ترجیحی به کار بردن توانایی های فرد در موقعیت های مختلف از جمله فعالیت های کلاس می باشد ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه های سبک های تفکر استرنبرگ (1997) می باشد و اعتبار آن با بهره-گیری از روش آلفای کرونباخ برابر812% به دست آمده است. روش پژوهش حاضر نیمه تجربی بوده که روشی است مبتنی بر نمونه برداری به صورت تصادفی چند مرحله ای، بدین صورت که یکی از مراکز آموزش ناجا از کل کشور به طور تصادفی انتخاب شده است سپس از مرکز آموزش انتخاب شده به طور تصادفی نمونه ای با حجم 60نفر، در سه سطح درجاتی شامل 20 نفر درجه دار، 20 نفر افسر جزءو 20 نفر افسر ارشد، انتخاب و با اجرای آزمون سبک های تفکر، نسبت به شناسایی سبک تفکر آنان اقدام شد و با جایگزینی تصادفی، در سه گروه آزمایشی و سه گروه کنترل قرار گرفتند و مداخله آزمایشی روشهای تدریس متکی بر سبک های تفکر در موردگروههای آزمایش اجرا شده است. بعد از اتمام آموزش های عقیدتی – سیاسی در دوره تخصصی- تکمیلی با اجرای آزمون پایانی و مقایسه میانگین های نمره های آزمون پایانی گروه های آزمایش و کنترل با تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی اقدام گردیده است نتایج به دست آمده از تحلیل داده ها نشان می دهد روش های تدریس متکی بر سبک های تفکر باعث افزایش اثربخشی آموزش های عقیدتی – سیاسی در دوره تخصصی- تکمیلی شده است. بدین صورت که میزان میانگین های گروه آزمایش 88% و کنترل 65% با یکدیگر در سه سطح درجاتی ( درجه داران،افسران جزء و افسران ارشد) از لحاظ آماری تفاوت معنا داری داشته اند.