ولایت امام و گسترة آن در تفکر شیعی با تأکید بر آموزه های صحیفة سجادیه

Abstract

باتوجه به معنای لغوی ، کاربردهای قرآنی و استعمالات بیانی اهل بیت(ع)، ولایت قربی است که براساس آن نوعی خاص ازتصرف، مالکیت، حاکمیت و تدبیر ایجاد می شود. تبیین معارف عالیة الهی دردعای صحیفه سجادیه درخصوص ولایت و گستره آن ونقش امام سجاد(ع)در انتقال آموزة امامت و ولایت، هدف این تحقیق است که با تأمل در فرازهای مختلف دعاها و به شیوه توصیفی مورد توجه و تحلیل قرارگرفته است. امام در مواضع متعددی ضمن تصریح برمقام ولایت اهل بیت(ع)، به تبیین هدایتگری امام حق پرداخته و بقای دین الهی را وابسته به این امر معرفی کرده اند. ایشان ضمن تأکید برنصب الهی امام واستمرار زمانی این نصب، امام را به واسطه بهره مندی ازعلم لدنّی، عصمت،عدالت و مرتبه اعلای افضلیت، حجت و ولیّ خدا معرفی کرده وتحقق هدایت را به دوامر هدایتگری امام واطاعت حاصل از معرفت مأمومین وابسته می دانند . ازهمین روی ، امرولایت را دردوبعد تکوین وتشریع مطرح ساخته وتربیت همه جانبه و نیل به کمال و سعادت را شأن تربیتی ولایت تکوینی امام معرفی نموده اند. برهمین اساس، ولایت تکوینی را لازمه ضروری ولایت تشریعی دانسته وحق سرپرستی و رهبری را برای امام به اثبات می رسانند.