تحلیلی بر تأثیر هم‌گرایی ملی اقوام ایرانی بر امنیت عمومی جمهوری اسلامی ایران

Abstract

سکونت گروه‌های قومی کشورمان در مناطق مرزی و همجواری با قوم مشترک در آن سوی مرز، تحولات منطقه‌ای و تحرکات روزافزون دشمنان به منظور تفرقه‌افکنی در داخل کشور از عواملی هستند که بر اهمیت تلاش برای ایجاد انسجام ملی در بین اقلیت‌های قومی در ایران می‌افزاید. در این مطالعه سعی شده است، ضمن برشمردن عوامل مؤثر در کاهش انسجام ملی در بین اقلیت‌های قومی، مهم‌ترین عوامل تقویت کننده انسجام ملی در بین این اقوام با استناد به تحقیقات مختلف علمی، مورد شناسایی قرار می‌گیرند تا از این طریق بتوان عوامل مؤثر بر افزایش هم‌گرایی و کاهش واگرایی در بین قومیت‌های مختلف که از مهم‌ترین مؤلفه‌های امنیت عمومی است، ارائه کرد. روش تحقیق حاضر، توصیفی- تحلیلی است که در آن با استفاده از تکنیک فراتحلیل، داده‌های لازم برای دستیابی به نتایج تحقیق جمع‌آوری شده‌اند. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که عواملی همچون موقعیت جغرافیایی اقوام ایران، تحولات منطقه‌ای، سیاسی کردن هرگونه مطالبات قومی، فقدان توازن توسعه ملی و شبکه‌های رادیکال قومی- مذهبی مهم‌ترین عوامل واگرایی در بین اقلیت‌های قومی ایران بوده و پایداری سرزمین، بنیادهای فرهنگی، احزاب سیاسی، مشارکت سیاسی و عامل تاریخی به صورت ترکیبی، مهم‌ترین عوامل هم‌گرایی و انسجام ملی اقلیت‌های قومی در برقراری امنیت عمومی هستند.