مطالعه تطبیقی احساس امنیت در مناطق مرکزی و حاشیه نشین شهرستان ساری

Abstract

امنیت به عنوان پیش نیاز توسعه، برآیند مجموعه ای از تعاملات، تعاون و سازگاری بین اجزاء مختلف جامعه است. علاوه بر امنیت، موضوع احساس امنیت که به روان انسان ها مربوط است، جایگاه ویژه ای در بین مردم دارد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه احساس امنیت در بین ساکنین بافت مرکزی و حاشیه ای در شهرستان ساری انجام گردید. این پژوهش از نوع توصیفی-پیمایشی است که به روش میدانی اجراء گردید. جامعه آماری پژوهش مردم 15 تا 44 ساله شهرستان ساری می باشند که به روش تصادفی تعداد 390 نفر با استفاده از جدول کوکران به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه محقق ساخته احساس امنیت با 20 گویه می باشد. برای مطالعه پایایی پژوهش از ضریب آلفای کرونباخ و برای روایی نیز از روایی صوری و محتوا استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار استنباطی استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد که تفاوت معناداری میان ساکنین مناطق مرکزی و حاشیه نشین از نظر 4 بعد احساس امنیت(امنیت جانی، امنیت مالی، امنیت ناموسی، امنیت اجتماعی) وجود دارد. همچنین بین حضور و عملکرد پلیس و میزان احساس امنیت تفاوت معناداری وجود داشته، اما بین متغیرهای سن، جنسیت، تأهل و تحصیلات با احساس امنیت تفاوتی وجود ندارد. نتیجه اینکه احساس امنیت فرایند روانی اجتماعی است که نمی توان بر افراد تحمیل نمود، بلکه بخشی از آن بر اساس علایق، خواسته ها و توانمندی های شخصیتی و روانی افراد شکل گرفته و بخشی دیگر با ایجاد زیرساخت های اجتماعی به وجود می آید. به همین دلیل شناخت وضعیت احساس امنیت در جوامع شهری و مناطق حاشیه نشین بر اساس یافته های پژوهش می تواند به برنامه ریزی بهتر برای رشد و توسعه متوازن این جوامع کمک نماید.