مطالعه تطبیقی تعهد متصدی و حمل نقل دریایی کالا در مهیا نمودن یک کشتی با قابلیت دریانوردی از منظر کنوانسیون های بین المللی لاهه، هامبورگ و رتردام

Abstract

بدون شک ابتدایی ترین وظیفۀ یک متصدی حمل و نقل، فراهم آوردن اسباب حمل کالا است؛ و در حمل و نقل دریایی کالا، وجود یک کشتی با قابلیت دریانوردی، برای انجام تعهد نهایی متصدی حمل و نقل در مقابل فرستندۀ کالا که همانا سالم رساندن کالا در مهلت مقرر به مقصد است، امری ضروری می نماید. یعنی شروط استحکام، ثبات و سلامت کشتی تا آنجا وجود داشته باشد که حمل و نقل دریایی کالا را با مراعات دشواری ها و خطرهای احتمالی دریایی که ممکن است پیش آید، ممکن سازد. البته قابلیت دریانوردی کشتی، شرطی مطلق و محض نیست، بلکه امری نسبی بوده، و بر حسب نوع کالا، مدت، مسیر و زمان سفر، متفاوت است. به همین علت تاکنون تعریف دقیقی از آن در کنوانسیون‌های مرتبط با حمل و نقل دریایی کالا همچون بروکسل، هامبورگ و رتردام ارائه نشده؛ موضوعی که باعث شده تا متصدیان حمل و نقل، گاهاً به منظور کسب سود بیشتر، از تامین بسیاری از شرایط ضروری برای انجام یک سفر دریایی چشم پوشی نمایند؛ امری که می تواند خسارت های سنگینی را به فرستندگان کالا وارد کند. به همین دلیل نگارنده در این نوشتار با توجه به اینکه قریب به هشتاد درصد واردات و صادرات کشور ما از طریق دریا صورت می گیرد و اولین تعهد متصدی حمل و نقل، فرآهم کردن یک کشتی با قابلیت دریانوردی است