بررسی رژیم‌های بین‌المللی منع کاربرد سلاح‌های کشتارجمعی بر امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران

Abstract

زمینه و هدف: یکی از حقوق اولیه هر ملتی، حق صیانت از خویش در برابر انواع مخاطرات اعم از مخاطرات نظامی بین‌المللی است. در این راستا همه کشورها به تأمین حداقل بایسته‌های دفاعی اقدام و خود را مجهز به انواع سلاح‌ها کرده‌اند، اما روند تسلیح به شکل مسابقه تسلیحاتی درآمد و از طرفی افزایش دانش مخرب بشری، منجر به تولید انواع سلاح‌های کشتار جمعی شد که اثرات مرگبار آن همواره بسی فراتر از موضوع مورد مخاصمه بر جای ماند. روش: این تحقیق توصیفی – تحلیلی است و روش جمع آوری اطلاعات از نوع کتابخانه ای است که با استفاده از منابع مختلف گرد آوری و سپس به تحلیل آن ها پرداخته شده است. یافته ها: گرچه طرد کاربرد انواع سلاح‌های کشتار جمعی اینک بی واسطه پذیرفتنی است اما دو رویکرد کلان در نظریه‌های بین‌المللی در خصوص سلاح‌های کشتار جمعی دو تجویز ناهمگون را پیش روی سیاست مداران می‌گذارند . یکی از این رویکردها موسوم به واقع‌گرایی به تجویز ِتسلیح به انواع سلاح ها حکم می کند و تامین امنیت ملی را در معیار موازنه قوا حتی به شکل مخرب آن می بیند و رویکرد دیگری (ایده آلیسم) به منع تسلیح و اشاعه سلاح ها کشتار جمعی فرا می خواند و تامین امنیت ملی را منوط به پیوستن به معاهده های بین المللی منع کاربرد و گسترش سلاح های کشتار جمعی می داند، ونه تجهیز به آن. نتیجه گیری: با توجه به اصول اخلاقی حاکم بر سیاست جموری اسلامی ایران که حرکت در رویکرد ایدآلیستی را متصور می کند، عضویت ایران در رژیم‌های حقوقی بین‌المللی از جمله کنوانسیون‌های سلاح‌های کشتار جمعی امنیت ملی ایران را تقویت می‌کند. عضویت ایران در رژیم های بین المللی خلع سلاح های کشتار جمعی یک تهدید مهم امنیت ملی ایران رفع می کند، ولی در صورت عدم الحاق کامل ایران به این رژیم ها، امنیت ملی ایران به خطر افتاده موجبات مضراتی خواهد شد.