پیشگیری از بزه دیدگی ناشی از بی توجهی به اطفال در سیاست جنایی ایران

Abstract

زمینه و هدف: بی توجهی؛ عدم توجه (عمدی و غیرعمدی) والدین به نیازهای اساسی کودک که برای رشد توانایی‌های جسمی، هوشی و عاطفی کودک ضروی است؛ تلقی می‌شود، با این اوصاف، هدف و محور اصلی بکارگیری روش‌های پیشگیرانه کنشی، مبارزه با بزه دیدگی کودکان در معرض خطر آسیب پذیری در برابر تعرضات و تجاوز و بی توجهی است، یکی از مهمترین اقدامات برای حمایت کودکان و نوجوان شناسایی کودکان مستعد بزه دیدگی است، شناسایی کودکان در معرض خطر، از طریق گزارش بستگان، همسایگان، مسئولین مدرسه و غیره می‌تواند صورت پذیرد. روش: در این مقاله نگارندگان با روش تحلیلی - توصیفی به واکاوی اقسام پیشگیری اعم از پیشگیری کیفری (واکنشی) و غیرکیفری (کنشی/ اجتماعی و وضعی) با موضوعیت بزه دیدگی اطفال ناشی از بی توجهی والدین، مورد مطالعه قرار داده‌اند و همچنین از دیگر روش‌های نوین در جهت پیشگیری غیرکیفری از بی توجهی به کودکان؛ یعنی پیشگیری مشارکتی که به نقش سازمان‌ها و نهادهای غیردولتی به عنوان بازوی تعاون دولت در اجرای سیاست‌های پیشگیرانه، توجه شده است؛ یافته ها و نتایج: بنابراین وجود مرکز گزارش دهی کودکان در معرض خطر تسهیل کننده‌ی این امر می‌باشد؛ آن چه که در پیشروی راهبرد پیشگیری کیفری در حوزه حمایت بزه‌دیدگی ناشی از بی توجهی به اطفال مهم است، استفاده از سازوکار حقوق کیفری به صورت ویژه و متفاوت با آنچه که در زمینه حمایت کیفری از بزرگسالان وجود دارد، است. بر این اساس، سیاست کیفری در راستای اصل حمایت کیفری افتراقی و خاص از کودکان در برابر بزه دیدگی ناشی از بی توجهی به نحوی از سازوکار جرم انگاری حمایتی بهره باید جست که با وضعیت خاص این گروه آسیب پذیر همخوانی داشته باشد.